Xemidos

Marina Mayoral
Marina Mayoral PÁXINAS SOLTAS

OPINIÓN

06 dic 2017 . Actualizado a las 05:00 h.

Entre as manifestacións sobre a súa inocencia dos membros de quen se autodenomina A manada, hai unha que, ao meu xuízo, preséntaos sen dúbida como culpables de violación. Ao preguntarlle a un deles que era o que lle daba o convencemento de que foran relacións consentidas, respondeu: «os seus xemidos». 

Esas palabras revelan que o individuo pertence a un sector da poboación masculina que considera que un «non» é en realidade un «si»; que as mulleres din non, pero queren que o home siga adiante porque lles gusta. Están convencidos de que a mera introdución do seu máxico membro nun corpo feminino produce un pracer inmediato que eles xenerosamente están dispostos a proporcionarlles, mesmo se a muller di non, ou, se está asustada, non di nada.

Aínda no caso moi improbable de que unha violación provocase xemidos de pracer na vítima, non deixaría de ser unha violación, se a muller non aceptou voluntariamente o acto. Poño un exemplo: a min gústame o mel, tómoo regularmente e con pracer, pero se me obrigasen en contra da miña vontade a tragar cinco culleradas de mel consideraríao unha agresión, aínda que o meu padal recoñecese o sabor doce. Probablemente aborrecería ese sabor para o resto dos meus días.

Os membros da manada abrazáronse tras as conclusións dos seus avogados -que hai que ver o que son capaces de dicir para gañar o sustento!-. Eles proclamaron a súa inocencia: están convencidos de que lle fixeron un favor a esa moza, por iso lle roubaron o móbil, como pequena compensación polo pracer que lle proporcionaron.