Puxen o vídeo da bomba, quizais por morbo. Se falan da nai de todas as bombas, éntranos a ansia por ver en vivo a violencia, tanto se somos unha simple cidadá galega coma un xihadista sirio, ou un neno iraquí, un señor de Ohio ou un presidente ruso. O vídeo é o discurso simplísimo de contar quen manda. Nada novo. Ata agora, eran palabras e agora son bombas, para que de súpeto pensemos que corremos un perigo atroz, porque as bombas fillas e as bombas nais son imprescindíbeis para salvarnos do xihadista sirio, do neno iraquí, do señor de Ohio e do presidente ruso. Total, no vídeo non se ve gran cousa. Podería ser unha pinga de leite desparramándose. Lembroume a aqueloutra vez que nos xuraron que unhas fotos dunhas cousas que parecían granxas de coellos eran os lugares onde se agachaba aquilo que deran en chamar armas de destrución masiva. As avoas de todas as bombas.
Hai algo repetido en todo isto. É, en realidade, a mesma aburrida historia de sempre, que xa era pouco imaxinativa en 1337, 1618, 1807, 1914, 1936, 1939, 1981 e 2001, e que segue fascinándonos coma se non tivesemos cabezas complexas, porque probabelmente non hai nada máis literario nin máis humano ca os relatos de simple violencia. Seguimos querendo ter medo e non aprendemos que non necesitamos que nos salven, coma se tivésemos tres anos e nos regodeásemos na adrenalina a rubir polo corpo na escuridade porque anuncia que a mamá durmirá connosco. Pero hai algo máis humano e máis literario cá violencia: o poder. Esa bomba trata diso, e vostede, eu, o señor de Ohio, o xihadista, o neno e o presidente somos só as medorentas peciñas de Lego coas que outros constrúen poder. No fondo, é de parvos, non si? Pois si.