Ben sei que me vou perder polo WhatsApp. Xa o di sempre o meu home: un día escribes unha indecencia e, ¡zas!, ao banquillo. Será o WhatsApp, porque o Twitter úsoo pouco. Son demasiado verbal e os 140 caracteres dos chíos nunca me abondan. E enriba están os emojis. ¡Ai, os emojis! Xa case me faltan os emojis cando falo... Estou tomando un viño, poñamos por caso, e en lugar de deixar que a miña faciana se exprese libremente, atópome a min mesma pensando en calcar un emoji cos ollos, o nariz e a boca. «Que caras máis raras pos», dixéronme o outro día. Disimulei coma quen que me atragoara cunha oliva. Podería ser peor, e dar en felicitar á xente facéndome a flamenca ou en pedir perdón emulando como puidese a caca feliz. Non me cabe dúbida de que, despois da penicilina, o WhatsApp é o mellor invento da humanidade.
Logo está o grupo de WhatsApp da escola. Unha prolongación súper práctica do mellor lugar do mundo despois de Tinder para xuntarse con xente: a porta do colexio. Que persoas tan afíns a unha: todo criterio, todo amizade, todo complexidade nas conversas, todo matices, sen competitividade, sen simplificacións, sen mentiras. Desde que estou no WhatsApp das miñas novas mellores amigas, non necesito saír os sábados. Ademais, todo o que se di alí é verdade. Todo, todo, todo. Non pode ser mentira o que din vinte e cinco nais sobre a profesora dos seus fillos. Ademais, era un grupo privado. Aí sentímonos libres para dicir o que queiramos, que para iso estamos nunha democracia, que desde que hai lei mordaza non se pode nin falar, que se che ofende tododiós, e agora resulta que xa non podemos insultar como merece á profesora dos fillos, señor xuíz.