As recentes asembleas de BNG e Anova e os pasos da Marea para intentar conformar unha dirección política confirman que un cambio de goberno na Xunta que desaloxe a dereita conservadora segue igual de lonxe que nas últimas eleccións galegas, ou máis. A outra pata posible e necesaria desa alternativa plural para mudar goberno e políticas en Galicia, o PSOE, nin está nin hai quen espere por el. Neste contexto, a acción política do PP consiste en criticar á oposición e darlle corda para que se enrede, pero nin sequera ten que desgastarse moito en enlamar o terreo. Para o primeiro sóbranlle argumentos e para o segundo sempre ten ideas frescas e todo un aparato institucional -valedora do Pobo incluída- cada vez menos neutral.
A asemblea do BNG confirmou o sabido: que a organización que co-gobernou Galicia durante catro anos seguirá subida aos penedos esperando que baixe a Marea. Despois da clarificación dos últimos anos, tomar posición e aguantar é a consigna; máis doada de seguir despois dun resultado nas eleccións galegas que non esperaba nin o máis optimista. O proceso de clarificación devolveu o BNG ás restritivas marxes do seu partido matriz. A vontade de aguantar tería aproveitado máis despois da derrota do 2009, pois a estas alturas até os partidarios de aguantar despois de Amio abandonaron un tras outro, de Quintana a Vence, pasando por Aymerich. O problema do BNG -e sábeno ben- é que mañá será igual que hoxe. Ten bases sólidas para manter a posición pero non se ve como poderá recuperar a base que tivo. Nunca baixará de tres ou catro deputados nin pasará de 10. Segue reeditándose a si mesmo para agardar tempos mellores, repetindo o que fixo a UPG dúas ou tres veces dende a súa fundación.
Tamén a Marea e as súas ondas estiveron a reorganizarse nestas semanas sen seren quen de se sacudir esa impresión de tacticismo que tan chocante resulta en quen se presenta como transformador. A Marea non é -para ben ou para mal- unha forza convencional e por iso non admite solucións convencionais por máis que con elas busquen algúns facer socialmente máis útil o instrumento político mareante. Pola súa conformación o artefacto ten moitos centros, varias organizacións, diferentes culturas, varias xeracións e moitos referentes pero ningún sobrancea aínda dos outros. Carece ademais, e para ben, do hiperliderado co que naceu o Podemos madrileño e iso faina máis confusa pero tamén moito menos cesarista.
Se todos os referentes das mareas fixeran o papel que xa teñen, iríalle mellor ao conxunto nunha organización que ten tres alcaldes importantes a gobernar, ao voceiro da oposición parlamentaria que debe definir as políticas alternativas e máis un indiscutido referente histórico. O empeño en escoller líder da Marea só conduce á melancolía, porque os líderes non se escollen. Por iso a impresión de tacticismo, a sensación de que só pode quedar un. Regulalo todo, votalo, cambialo despois, mudar maiorías en vez de construír confluencias xa se sabe como acaba. Algúns xa teñen experiencia, non aprenden?