Cando o principio do ano lima as súas uñas, en Verín xa arrecende a entroido. Aquí o carnaval é unha relixión. Podería escribir un libro cos aconteceres xubilosos que viviu a miña cuadrilla neses días sinalados. Dende os barcos que construímos co rigor da mellor industria naval, ata as insignias (pins) que serviron para repartir pingües beneficios entre os colegas: todos pagados en especie, viandas, bebidas e demais. Os disfraces do Cesteiro deron a volta ao mundo. É célebre o seu número de violinista na barra do seu bar Revólver. Tanto que en Gold Coast (Australia), Iciar, a filla do Juan Ramón do estanco, encontrou unha pegatina do Revólver na traseira dun Maserati. As ocasións máis célebres do carnaval suceden cando o carnaval remata e nós recordamos. Foi un mércores de cinza. Naquel entroido o Agustín fíxonos pouco caso. Chegou unha tuna a Verín e entre os compoñentes, de birra en birra, o noso Tin encontrou a un compañeiro de estudos nos Salesianos de Guadalajara. Tocaba a bandurria. O Tin non é de moito cantar, pero coa confianza da tuna empezou a soltarse. Eles entoaban Yo vendo unos ojos negros e o Tin, de brinco en brinco e con pandeireta na man, añadía: ¿Quién me los quiere comprar?. Foi unha das sensacións daquel martes de entroido. Todo quedaría en anécdota se non fose porque o mércores de cinza, cando a resaca con paracetamol rabuñaba as nosas entrañas, a muller do Agustín chamou aos da cuadrilla. Preguntounos: ¿Qué fixestes co Tin? Todos pensamos que non fora por casa e contestamos o mesmo: quedou a durmir comigo. Non era o caso. Agustín durmía na súa cama abrazado a un obxecto curvo. Por iso nos chamou a María José. Ela só quería saber de quen era aquela bandurria.