Era o máis agudo da clase. Criámonos xuntos e a amizade era tanta que chegamos a facer un pacto de sangue. Picamos a man cunha navalla e xuramos eterna lealdade. Aquel xesto, probablemente, vímolo nalgunha das películas de indios do sábado. Cando pasaron os indios, viñeron as discotecas. El, con quince anos, era o centro de atención. Os primeiros bicos nos labios deunos Alfonsito. As primeiras turistas que chegaban a Verín con pel bruna e ollos claros, para Alfonsito. Foi el quen me animou a escribir poemas cada vez que unha moza me dicía non. Era o primeiro en lelos. Dicíame que tiña talento para escribir e animábame a pecharme na casa a ler. E escribe, escribe poemas tristes, dicíame. Foi daquela cando ensaiei un par de heptasílabos: «Son de mar os teus ollos/ e de rosa os teus dedos». Fantástico, escritor, díxome mentres fumaba un Winston no bar Los Amigos, co brazo dereito por riba dunha dama deslumbrante. Logo engadiu: non molestes. E non molestei máis. Alfonsito non era un portento físico. Non pasaba do un sesenta e unha fulgurante alopecia tonsuraba o seu cabelo antes dos vinte. Daquela ninguén podía compararse con el. Casou novo e, na despedida de solteiro, cando eu lle preguntei por qué, contestou secamente: por probar. Separouse aos poucos meses por unha cuestión de fidelidade: non era a súa virtude. Vive en Verín e seguímonos querendo, pero con matices. E todo por unha mala noite de agosto. Eu intentaba impresionar a unha escultural dama madrileña. Sacou o teléfono logo de disparar contra min: «Solo dices tonterías, tío, las mujeres queremos escuchar otras cosas». Amosoume unha mensaxe: «Son de mar tus ojos y de rosa tus dedos. Alfonso». Era o máis agudo da clase.