Libros para os paxariños

Víctor F. Freixanes
Víctor F. Freixanes VENTO NAS VELAS

OPINIÓN

27 abr 2014 . Actualizado a las 07:00 h.

Coma grans de alpiste, coma as migas de pan que deitamos no parque. O meu amigo Ánxel Basanta, lector afervoado, crítico e profesor, que leva a vida toda entregado ao pracer e devoción dos libros dende que nos coñecemos nos anos da Facultade de Letras en Santiago, vén de xubilarse da súa actividade de catedrático de ensino medio e ten un problema. Non lle caben na casa. Os libros. Hai tempo que para afrontar esta situación con moito esforzo mercou un segundo piso na zona de Madrid onde reside e alí, ademais de instalar o seu gabinete de traballo, ampliou o espazo para os volumes de súa biblioteca, que non deixou de medrar dende que tiña dezaoito anos. Dúas casas. Unha para a familia e os libros. A segunda para máis libros. E xa non abonda.

Temos falado moito deste problema: o espazo físico para os nosos amigos, que nos acompañan ao longo de toda a vida. ¿Que facer con eles? O oferta (e a curiosidade) segue medrando. Este é quizais o principal argumento de futuro para o libro dixital: a posibilidade de acumular tecnoloxicamente o pracer da lectura sen renunciar á súa compañía. Cada libro que mercamos é unha pequena marca na memoria de nós, coma quen constrúe un mundo. Visitar a biblioteca equivale ás veces a viaxar polas distintas etapas da nosa formación e da nosa existencia, das nosas preocupacións e dos nosos soños, compartidos con autores e títulos que nos axudaron a madurar como persoas. Non digamos cando volvemos ás anotacións que un día fixemos á marxe da lectura, nas páxinas impresas, e que nos retrotraen a experiencias pasadas que, nembargantes, seguen vivas.

Hai pouco que o meu amigo Ánxel me contou a súa experiencia. Decididamente, rebordado polos volumes impresos, decidiu facer unha expurga para aliviar espazo renunciando, non sen dolor, a aqueles que lle parecían máis prescindibles. «Nas bibliotecas públicas tampouco mos queren», confesoume. «Non teñen sitio». E entón decidiu abandonalos. Pero cun certo método. Unha mañá baixou ao parque que ten diante da casa e, logo de pensalo ben, deixou media ducia nun banco: novela, ensaio, algún clásico que tiña repetido. Mais non era quen de separarse e, de regreso ao piso, púxose a mirar pola fiestra a ver que sucedía. Pasou un tempo. A xente circulaba por diante dos libros e ollaba para eles con curiosidade, E de súpeto, sucedeu o milagre. Un mozo sentou no banco e empezou a curiosear nos títulos. Apañou dous exemplares e foise. Logo apareceu outro, e outro máis. E alá marcharon todos os libros.

Repetiu a experiencia varias mañás, cada vez con máis exemplares, os que necesitaba para aliviar os excedentes. Os transeúntes pasaban, ollaban a oferta, escollían e marchaban cos agasallos. Non quedaba ningún. Coma os paxariños. Coma as migas de pan que deitamos no parque para os pardais urbanos, lectores anónimos, que veñen buscar alimento para subsistir. «Non os teño comigo, os libros», engade o meu amigo. «Pero sei que están aí, e que seguen vivos». Igual que cando marchan da casa os fillos.