Augas de outono

Víctor F. Freixanes
Víctor F. Freixanes VENTO NAS VELAS

OPINIÓN

29 sep 2013 . Actualizado a las 07:00 h.

S on as Aguas de março, na fermosa canción de Tom Jobin, con letra de Vinicius de Morais. As primeiras choivas de outono, «fechando o verão», en palabras do poeta, que no hemisferio do sul (Brasil) teñen calendario diferente. Mais a luz é a mesma, e ás veces a furia tamén. Setembro ou seca as fontes ou leva por diante as pontes. Aínda estamos en setembro, pero xa entramos no outono, e a choiva veu arranxar o que a planificación dos humanos (responsabilidade dos políticos, por máis que teimen en querer distraer a atención) non dá arranxado, nin con esta Administración nin coas anteriores. Mércores de cinza, que escribiu Miguel Anxo Murado. Ou Lume de cobiza, na novela de Miguel Anxo Fernández. A desfeita do monte tamén anda nas novelas.

Pero entrou o outono e viñeron as choivas a calmar a situación. Moito me temo que, porque o problema é estrutural, non de orde público (aínda que os incendiarios existan), volveremos vivilo nos próximos tempos. Inma López Silva pedía na súa columna de onte unha estratexia común (pactada) entre os responsables da xestión pública (Goberno e oposición) para afrontar o problema con perspectiva de futuro: nesta e noutras cuestións, que non só o monte está a arder. Pero a política hai tempo que derivou en espectáculo, liorta de titulares, a ver quen pon máis descalcificacións enriba do escano. Cando algúns falamos de pactos (neste asunto e noutros asuntos, repito) chámannos brandos, contemporizadores, ilusos. Tempragaitas, na expresión do común. E seguiremos na mesma: un ano e outro tamén, como na canción do Celtiña. ¿Non merecemos outra cousa?

Nas veigas do Salnés e no Riveiro, que seica andaban na idea de empezar a vendima estes días, decidiron aprazar os traballos. Un pouco de auga non vén mal, pero se vén moita e moi seguida, cos acios a punto, o bago incha e pode romper, e daquela podrece, e alá vai a fartura.

A denominación de orixe Rías Baixas cumpre 25 anos. Unha celebración que ben merece ser salientada. A revolución dos viños galegos foi, nos últimos trinta anos, un dos avances máis competentes (e competitivos) da nosa industria agraria. Case 40.000 persoas, entre traballos directos e indirectos, ocupa o sector nas rías. Os mencías, as treixaduras, os albariños, que noutra época vivían en estado doméstico, entraron pola porta grande dos mercados, con personalidade, con identidade de seu, e constitúen unha mostra dos cambios (esperanzadores) que a sociedade galega viviu nestas últimas décadas.

O pasado venres conmemoramos o 30.º aniversario do Consello da Cultura Galega. Isto tamén é cultura: ciencia, comunicación identidade e tecnoloxía. ¿Quen inventou o albariño? Na miña opinión, Álvaro Cunqueiro, que foi o pregoeiro da primeira festa do viño do Salnés, alá polos anos 50: a festa vinícola máis antiga de Galicia e a segunda máis antiga de España. Nunca o país estivo tan vivo. Conforme. Pero tamén é certo que, se non o coidamos, tal como veñen os tempos, podemos matalo. Ou deixalo queimar, que vén ser o mesmo.