XOSÉ CARLOS CANEIRO
09 abr 2003 . Actualizado a las 07:00 h.QUE me borren. Dos telediarios, das noticias tristes, dos periodistas ametrallados, dos nenos tirados en camións como se fosen fardos de carne. Que me borren. Das nóminas de votantes, dos elitistas, esa raza de seres superiores, que declaran que non se manifestan porque non soportan a mediocridade e a demagoxia (José María Álvarez no programa de Sánchez Dragó: entre amigos). Que me borren. Do aplauso, da risa de vivir nun país próspero, da súbida da bolsa, do desvivir a diario contemplando o horror que profetizaba Kurtz, o personaxe de Conrad, no seu corazón de apocalipse. Que me borren. Dos ollos da poesía, dos ollos da lúa, da ilusión, das palabras que acumulo cada día para non derrotarme e poder respirar. Que me borren. Da civilización occidental, da súa historia, das súas bibliotecas, das biografías da madrugada, da arte, da estampida atroz dos soños por un vendaval de tristeza. Que me borren. Do compromiso, das folgas, das manifestacións, dos manifestos que leo coa voz trémula mentres as lágrimas humillan o meu corazón. Que me borren, coño. Non soporto máis este espanto. Son outra víctima. Señor Aznar, a mí también me ha vencido. Usted gana, yo pierdo. Felicidades por su gran triunfo, presidente.