A etimoloxía das palabras encerra parte da súa maxia. As palabras son poderosas e están intimamente vencelladas ás nosas emocións. Con elas, expresámonos, convencemos a outros e mesmo nos imos construíndo pouco a pouco porque, en certo sentido, a nosa identidade é o relato que imos creando sobre nós mesmos con palabras.
Por iso non nos gusta a súa arbitrariedade e tratamos de buscar a súa orixe, a súa etimoloxía, e procuramos o sentido que tiveron no seu comezo, a ligazón ao ser auténtico daquilo que nomean, porque queremos sentilas motivadas.
Esta cuestión, que interesou desde sempre á humanidade, está xa no Cratilo, de Platón,
un diálogo que trata sobre o carácter natural ou arbitrario da linguaxe humana.
Pois ben, nestes días nos que vivimos o Arde Lucus, lembrei a explicación da etimoloxía de Lugo que nos daba aos seus alumnos e alumnas Amable Veiga, o noso profesor de latín, o home que escolleu, precisamente, o nome de Lucus Augusti para o instituto que fora durante anos simplemente “o masculino”.
Lucus, dícía el, era un termo que tiña que ver con lux, e designaba o claro dun bosque, a zona na que a frondosidade da fraga se abría á luz, que adoitaba ser un lugar ritual, un espazo circular sen árbores para a reunión da tribo e as celebracións.
Así pois, era o nome que facía referencia á área ritual e sagrada do bosque, e por iso é acaído traducir Lucus como bosque sagrado e Lucus Augusti viría a ser o bosque sagrado de Augusto.