Émoi habitual escoitar da boquiña das xentes de Chantada a súa perplexidade pola inexistencia de oposición política. Ás veces mesmo semella que esa perplexidade pode virar en trastorno de ansiedade cronificada. A oposición, a oposición!, onde demo está a oposición? Se estas almas perplexas e ansiosas chantasen tranquilamente o cu nun banco de madeira e reflexionasen, tal como fan eses tótems vivos de sabedoría que son os nosos avós, e se, ademais, tivesen media horiña para observar nun papel a evolución demográfica de Chantada nestas últimas décadas, quizais caerían na conta do lugar cara o que adoita camiñar a potencial oposición política chantadesa: cara fóra de Chantada.
Hai, por suposto, quen procura enseguida unha xustificación tranquilizadora para sacarse de enriba o peso de organizar algo semellante a unha oposición. A máis clásica de todas elas é a que considera que o carácter conservador dos chantadeses vén xa no adn e, en consecuencia, hai que soportar o peso da nosa conservadorísima tradición per sécula, seculorum, amén.
Se a palabra tradición servise para romper de pleno coa inmoralidade intrínseca á reprodución silenciosa de redes clientelares, aínda tal, mais non son poucos os que acoden a esta palabra para auto-tranquilizarse coa inexistencia de oposición política, tanto dentro coma fóra dos plenos municipais, e tanto dentro coma fóra da nosa católica, apostólica e romana igrexa, cos seus letratenentes á fronte.
O principal rito de paso existencial que ten que superar calquera chantadés/a aspirante a ser e organizar algo semellante a unha oposición a Don Manuel é aplicarse a si mesmo a radical e liberadora máxima de non darlle importancia algunha aos velenosos cotilleos da veciñanza molesta polo feito de que poida organizarse unha oposición. A partires daquí, a cousa pode ir tirando. Xa o dicía Nietzsche, que non é precisamente santo da miña devoción: nada pode fender máis o espírito dun home que deixarse absorber polo que os demais digan del.
E é que neste municipio, como en todos os municipios do mundo, sempre existirá o típico resentido antropolóxico que practica a eterna tradición de comer obleas na misa de domingo despois de estar cravando diariamente coiteladas aos seus veciños no seu posto de traballo. Hai mesmo quen se santigua con xesto solemne mirando cara o crucifixo e, ipso facto, sinte como o peso da conciencia vai esmorecendo pouco a pouco ata que se auto-convence de que merece o perdón do altísimo. A pauta psicolóxica é perfecta: primeiro tirar a pedra e logo pedir perdón.
Mais, a quen non cremos en absoluto no perdón, senón nos actos en consecuencia. A quen non cremos en Deus, se non na ética persoal practicada cos nosos erros e debilidades. A quen tampouco cremos na omnipotencia da razón de estado, nin tampouco na santidade da familia, da nación e da tradición. A quen non cremos nas leis con interpretación unívoca. A quen amamos, creamos, pensamos e axudamos sen intermediarios, o perdón e o esquecemento resúltanos tan inmoral coma unha moral sen autonomía persoal. Sexa dentro, sexa fóra de Chantada.