A colección Redes de Edicións Xerais, dirixida a persoas con obra narrativa sempre e cando conten con menos de trinta e tres anos, vai deixando os seus froitos. Tras novelas ben interesantes como testemuña o eco que xeraron tanto Xoaniña de Deus, de Alba Guzmán, como A pintura debida de Fabio Rivas, alén da colectánea dispar de quince relatos arredor da disidencia de sexo e xénero baixo o título Alguén nos lembrará, chega agora unha proposta de longo alento —A soidade das nenas— que constitúe a primeira novela en lingua galega da escritora coruñesa Míriam Beizana Vigo que, até o de agora, se responsabilizara de proxectos dixitais vinculados coa divulgación literaria, alén de subscribir a biloxía Marafariña (2015-2018), dúas novelas en castelán e unha proposta para o público infantil realizada con Maite Mosconi baixo o título de Guerreiras de lenda (2019).
Beizama, tal e como xa deixa presente no título, afonda na percepción das diferentes dimensións que xera a soidade grazas a unha relación, certamente infrecuente, que se articula en torno ás vivencias, sólidas e impactantes, de tres personaxes como son Emilia, Celia e MX desde a propia infancia. A novela prende, así, desde as primeiras páxinas e case obriga a iluminar os ángulos dunha historia que adquire corpo ao contar cunha dinámica envolvente que, se cadra, só ao final perde algúns folgos. Hai aquí, con todo, unha prosa áxil ao servizo dun desenvolvemento argumental que, instalado nuns fíos entrecruzados entre o amor, a amizade e as vivencias traumáticas, tamén se dirixe cara aos eidos da novela de investigación e, xunto con ecos intimistas cun exemplar e diáfano dominio das digresións, é quen de nos conducir polo baleiro que deixa a desaparición de Celia en Emilia, a súa mellor amiga, que persegue cubrir ese oco existencial e sentimental na irmá xemelga da primeira: MX.
Dun ou doutro xeito creo que esta é unha inmellorable tarxeta de presentación de Beizana na literatura galega. Malia ser esta unha visión de alguén dunha xeración moi anterior á dela comparto con ela tanto a súa devoción polo músico asturiano Tino Casal —coasinou un libro sobre el— como a admiración pola escrita de Sica Romero: voz que pecha o libro cunhas significativas liñas de Avelaíñas eléctricas.