Escoitei pola radio unha psiquiatra falando do cansazo existencial que afecta a gran parte da poboación. Da patoloxización do sufrimento, do elevado consumo de ansiolíticos, da relación entre saúde mental e capitalismo salvaxe. O contundente diagnóstico acabou por sumirme nun estado de axitación que xa arrastraba dende o intre de saltar da cama. «Asomeime entón á fiestra e estaba chovendo. / E rendinme. Dediqueime por enteiro / ao coidado desta mañá chuviosa», escribe Raymond Carver nun deses poemas que celebran a fortuna de estar vivo. Eu tamén me rendín. Avanzaba o domingo e chovía con insistencia mortuoria, pero era urxente manter a calma. Daquela dediqueime, incitado polos versos de Ray, a protexer o benestar do tempo que quedaba ata a hora de comer. Boteille un ollo aos xornais, tomei notas a lapis nun caderno e rematei un par de tarefas domésticas. Mellor así: rendido ao presente, sen máis. A inquietude desapareceu. Lin unha entrevista con Tess Gallagher, viúva de Carver: «Deunos o amor polas loitas das persoas comúns». Pero despois do xantar, coma unha coitelada traidora, o malestar volveu crecido. Cun renovado catálogo de temores. Tentei esquivalos cun método infalible: vendo unha película que me soubese de memoria. Puxen Dersu Uzala e sentinme mellor. A amizade, o respecto á natureza, a insignificancia do ser humano. Experimentei unha paz liberadora, de Buda fronte ao televisor. Pero ao rematar caín nun documental onde aparecía un tigre que me botou de novo ao inferno dos pensamentos chuviosos. No filme de Kurosawa, o cazador tamén se cruza cun tigre. Todo se precipita a partir de aí. Escribe Vladímir Arséniev, autor do libro: «Quizais o que Dersu chama Amba, o tigre, non é máis que a pantasma do medo do individuo ante a taiga». Estas incertidumes de hoxe, esta supuración extrema da vida. «Por que estamos tan mal?», preguntárase pola mañá a psiquiatra. Asomeime á fiestra. Era noite pecha e seguía chovendo a mares. Puiden aplacar o desasosego redactando unhas liñas, media páxina que me elevou o ánimo. Intercambiei mensaxes cun amigo, escoitei cancións de Nick Drake. Quedei durmido cunha serie que non lembro. Metinme na cama. De novo cun pesar xelatinoso, indefinido. Sostiña Ernst Jünger que hai acantilados cuxas rompentes nos obrigan a embarrancar para logo facernos saír á superficie. Tiña que renderme outra vez. Deixeime caer polo acantilado do sono.