Cantando á máis grande. O grupo recupera un vello tema de Ana Kiro para reivindicala como unha figura pop fundamental na nosa música
21 ene 2022 . Actualizado a las 18:35 h.No mesmo festival no que Tanxugueiras participarán a próxima semana, o de Benidorm para saber se Terra vai representar a España en Eurovisión, estivo Ana Kiro en 1967. Cantaba alí Por última vez. Ata 55 anos despois a banda compostelá Ataque Escampe levou ao estudo esa peza, dándolle o novo toque e rendendo tributo a unha das figuras clave da música popular galega. Dita lectura formará parte dun recompilatorio que está a preparar Deleite, con clásicos da música galega de artistas como Juan Pardo, Siniestro Total, Andrés Dobarro e a propia Ana Kiro. Verto, Familia Caamagno, Radio Océano, La Casa de los Ingleses e outros serán os encargados de revivilos. Cibrán Tenreiro, batería de Ataque Escampe, fala da súa homenaxe.
— «Ataque Escampe canta á máis grande», reza a nota de prensa. Para vós é así ou é unha exaxeración publicitaria?
—Non, para nada. O que pasa é que nas redes nos últimos anos ves xente que se refería a ela como a máis grande. Trátase de poñela en relación co que é Rocío Jurado para España. En Galicia, esa figura é Ana Kiro, transversal e moi popular, que transcendeu coma cantante, pero tamén como figura pública.
—Hai 20 anos non era moi frecuente que un grupo de pop fixese esta reivindicación. Mudou a sensibilidade?
—Nós xa levabamos facendo uns anos esta versión en directo. É unha canción que nos gusta e que nos parece moi bonita. Ademais, nas últimas versións que faciamos sempre intentabamos que fosen de mulleres para compensar o feito de ser un grupo con todo homes. Á marxe diso, parecíanos interesante por outro motivo. Imaxino que ocorrerá noutros sitios, pero, igual que se reivindicou a Andrés Dobarro, Pucho Boedo e outras figuras populares que ao mellor non tiveran ese prestixio crítico ou artístico, Ana Kiro era unha figura moi apetecible. Collemos unha canción da primeira época, cantada en castelán. Entón, estaba no selo Belter, asociada a cantantes yeyé como Karina ou Salomé. Parecíanos interesante porque é unha faceta descoñecida de Ana Kiro. Cremos que o feito de non valorala na súa xusta medida vén, ás veces, do descoñecemento.
—Que cousas se descoñecen?
—Pois esa parte da súa traxectoria ou que foi unha persoa pioneira na cuestión de autoeditar os seus discos e controlar todas as dimensións da súa carreira musical.
—Esta canción podería ser un tema de pop de calquera figura do momento. No «single» sae con minisaias e estética de «pop-star».
—Si, de feito foi ao Festival de Benidorm con ela. Nesa época, ela tamén concursara para ser a representante de España en Eurovisión, no ano no que foi Salomé, que acabou gañando con Vivo cantando. Aí cantou cousas máis próximas ao yeyé, pero en xeral a época de Belter, que se estendeu aos anos setenta, abarca toda unha serie de estilos, dende boleros a rancheiras, pasando por producións máis pop. Son cancións que nos parecen moi boas, nas que loce moito o feito de que era unha cantante cunha voz bonita. Ademais, como intérprete, sempre lle daba unha emoción moi grande ao que cantaba. Este tema pode remitir a certo pop mediterráneo, tipo Rita Pavone. Ou tamén a arranxos da space age pop, de Joe Meek ou mesmo Roy Orbison. Hai moitos factores interesantes.
—Revísana en galego, sendo a orixinal en castelán. Por que?
—Nós, como cantamos en galego, vimos que a adaptación non era moi complicada de facer. E tiramos por aí, pretendendo achegar ese tema á propia figura de Ana Kiro. Despois diso, na súa traxectoria ela optou por cantar en galego. Tivo que enfrontarse a quen dubidaba das posibilidades comerciais. Logo, xa se viu que estaban equivocados nesa cuestión. Seguramente, se ela decidira revisar esa parte do seu repertorio optaría por facerlle unha tradución. Hai algúns pequenos cambios sutís, pero en xeral cremos que se mantén o espírito da letra orixinal.
—Á marxe desa gravación, Ataque Escampe leva parado dende antes da pandemia. Teñen xa algo no refrixerador para sacar cando despexe o panorama?
—Agora mesmo, estamos compoñendo. Hai bastantes ideas que fomos acumulando neste tempo. A verdade é que a pandemia cadrounos bastante mal, porque sacamos un epé en decembro do 2019. Cando estabamos empezando a presentalo, foi todo o parón. E, realmente, con normalidade non acabamos de retomalo nunca. Demos por pechada esa etapa, que ademais ten un cambio de formación. Agora somos cinco de novo, porque xa non está no grupo Julio Vilariño, o noso teclista. Estamos traballando co material coa idea de facer algo novo este ano. Aínda non sabemos a que altura sairá nin en que formato, pero estamos traballando niso.