De los poemas de Cunqueiro a marcarse un reguetón

C. CRESPO

FUGAS

CEDIDA

Luis Emilio Batallán, el gallego de moda, hace un disco variopinto lleno de sorpresas

03 feb 2017 . Actualizado a las 14:09 h.

Excéntrico, extravagante, quizá con un punto friqui, osado, provocador... Cualquier de estos calificativos podría definir al nuevo Batallán. Él los acepta con la naturalidad de quien a sus 68 años solo le pide a la música «poder seguir facendo o que me veña en gana e actuando en directo de vez en cando».

Y lo que esta vez le ha venido en gana es hacer un disco variopinto para el que la palabra ecléctico semeja un eufemismo. En 70 y 29, que así se titula, Luis Emilio Batallán se arranca con una bachata, continúa con una serie de baladas de corte latino, algún bolero y algún reagge, para en el corte 12 marcarse un reguetón. Guiño o ironía se trata del único tema del disco cantado en gallego. Pero no acaban ahí las sorpresas. En los dos últimos temas Batallán se lanza en inverosímil pirueta a la pista de baile componiendo sobre unas elementales bases electrónicas. «Neste disco reinventeime por completo. Fixen cousas tan rompedoras que estou asustado conmigo mesmo», resume el músico.

Desde luego poco tiene que ver el Luis Emilio Batallán de 70 y 29 con aquel que elevó a la categoría de himno poemas de Cunqueiro -Aí ven o maio- y de Curros Enríquez -Quen poidera namorala-. «Non renego nin moito menos de Aí ven o maio. Estou moi orgulloso daquilo. Pero só é un disco máis da miña traxectoria. O que pasa é que en Galicia somos moi de etiquetas e enterramos moi ben»

Asegura Batallán que «este país é tan pobre que non se poden ter dúas opinións distintas da mesma persoa». Sin embargo, muchas más de dos y de tres son las que está generando este trabajo. Desde quienes alaban la reinvención hasta quienes conjuran el sacrilegio.

Para la publicación de 70 y 29 Batallán ha contado con el respaldo de la multinacional Universal, quien también reeditará, previa remasterización, Ballet de nena (1990) y Eres un fármaco (1992). «Traballar con unha compañía así dache unha cobertura moi potente no só en España sino tamén en Latinoamérica», que es donde da la sensación que este Batallán ha fijado su punto de mira. «Eu a Galicia quéroa a moito pero este disco vai buscando o mundo», dice.

Si en el 75 Batallán musicaba a los clásicos ahora le pone voz y ritmo a los malditos. A Jaime Gil de Biedma, a Fonollosa y a Carlos Oroza, a cuyo Poe ha adjudicado un irreverente ritmo tecno. «Os que gravamos este disco somos tamén xente bastante maldita, xente moi vivida, de pouco fiar». Se refiere Batallán a Joaquín Sabina, Joan Manuel Serrat o Pablo Milanés, tres estelares colaboraciones que dan no poco lustre a 70 y 29. «Son amigo deles pero se non lles gustara o tema e o que fago non gravavan, teno por seguro».

Luis Emilio Batallán anuncia como «íntimo» su concierto de hoy en Santiago. «Irei eu só. Levarei piano e guitarra. A primeira metade da actuación será en castelán, cos temas novos, e a segunda en galego, coas cancións de sempre». E para rematar, ¿Aí ven o maio? «Home, claro. Se non , que queres, que me maten?».

Quero moito a esta terra pero este disco vai buscando o mundo

HOY, 21.00. SANTIAGO. RIQUELA. ENTRADAS 12 EUROS.