Molina

FUGAS

12 ago 2016 . Actualizado a las 05:00 h.

Hai libros que ofrecen divertimento. Son necesarios pero non imprescindibles. Outros, os que vencen ao tempo, ademais de procurar gozo lector outorgan revelación: sabedoría. As memorias «de ficción» que ao longo dos anos vén escribindo César Antonio Molina figuran en lugar principal destes libros imprescindibles. Acabo de ler o sexto volume, que publicou recentemente Áncora e Delfín, e gardo no adentro ese pouso sabio que outorgan os textos perdurables. Dende o título, Todo se arregla caminando, o último texto de César Antonio Molina propende á excelencia. É un pracer estético, pola súa prosa harmónica, pero é sobre todo un deleite intelectual sen parangón para todo aquel que teña nos libros un dos acicates da súa vida. E en Molina está Galicia. Sempre. Prosa ou poesía, ficción ou ensaio, corren polas arterias da súa obra os brillos de Galicia. Xa na páxina 10 desta última entrega aparece As Pontes e na 14 a súa bisavoa María con el «viendo pasar gente en su casa de la calle de la Torre, en A Coruña». Pode falarnos Molina do lugar máis distante do planeta que sempre o lector atento encontrará vínculos coa súa raíz. É Molina o máis cosmopolita de todos os autores clásicos (non ten para min outro nome quen foi capaz de construír unha obra tan sólida como a súa). En Todo se arregla caminando o autor pasea polo mundo. Porén non é este o tránsito máis pródigo da obra. A cerna da mesma repousa na propia literatura, nos autores que en interpretacións diversas camiñan con el o camiño da vida. Todos os xenios da literatura aparecen nestas páxinas magníficas, espléndidas, neste baúl de coñecemento e sensibilidade, de paixón e fervor vivencial. Non hai capítulo que non mellore o anterior, ou ao revés, abonda unha relectura de calquera deles para encontrar valores multiplicados. Se tivera que quedarme cunha parte do libro escollería, polo fervor que me incita Albert Cohen, o referido a Bella del Señor e os lazos que Molina crea entre o autor desa novela indispensable e a súa propia experiencia vital entre Corfú e Xenebra. O libro é, no sentido máis lato do termo, lírico, como toda a obra de Molina, pero é fundamentalmente un canto eterno de amor pola literatura sen concesións. Estamos a falar, sen dúbida, dunha obra mestra: non existe outra categoría para definir as memorias de César Antonio Molina. Que esta obra estea escrita por un galego éncheme de orgullo. A cultura celébrase a si mesma.