Dicía Diego Rodríguez que a urna «cumpre unha labor social, porque hai máis persoas nesas circunstancias, que viven soas». A frase, publicada neste xornal, deixoume matinando toda a semana, pois a urna á que se refería este traballador social de Cerdido é a que conten as cinzas dun defunto do concello, que morreu en 2021 e que, como ninguén o reclamou, permanece na oficina municipal dos Servizos Sociais. A noticia, que explicaba o proceso que seguiu a oficina desde o falecemento até hoxe, e as palabras de Diego Rodríguez —«polo menos aquí aínda ten unha identidade, e nun cinceiro [no cemiterio] de calquera nin vai constar»—, aínda dan voltas na miña cabeza.
As consecuencias da soidade son complexas e dependen de moitos factores, pero esa idea da perda da identidade que mencionaba o traballador social pareceume algo verdadeiramente profundo. Pois, como dicía Rodríguez, esa urna dese home sen nome representa unha realidade social coa que convivimos acotío, e esa perda de identidade (que dalgún xeito vai unida á soidade) pode ser tan cruel cos vivos coma cos mortos... Só hai que mirar arredor para atoparse con alguén que, por circunstancias da vida, querendo ou sen querer, remata só. E nós, querendo ou sen querer, a quen facemos invisible? A quen decidimos ver?
Supoño que nesta época do ano, na que os días son curtos e escuros, na que pasamos máis tempo sós, unha tende a sentir máis estas cousas que nos levan a reflexionar sobre o sentido da vida, especialmente cando o mundo está tan revolto. Pero hei de recoñecer que nas palabras dese traballador social de Cerdido, a quen só coñezo por esa noticia, atopei algo de esperanza na condición humana...