Aquela mañá, camiño de Bazán, vin uns metros diante de min a Manolo Fidalgo, que ía a grandes pasos, coa cabeza gacha, como distraído. Mentres pasaba dun lado a outro de Circunvalación, apareceu un coche a moita velocidade, que lle largou un par de bocinazos fortes, e Fidalgo deu un trote moi cómico para poñerse a salvo. Calquera que papase un susto semellante volveríase ao conductor para maldicilo ou botarlle unha ollada asasina, pero Fidalgo nin se inmutou. Ao chegar á oficina comenteillo, e respondeume: -¿Y para qué? Camina y si te pitan, corre. Coido que esa foi a súa filosofía de vida: camiñar e, se pitan, correr; porque Fidalgo tiña algo de pícaro do século XX. A frustrada venta do augaforte de Goya a un coleccionista americano foi só un capítulo sonado no libro que podería escribir coas súas aventuras.
Un día, na Oficina Técnica díxome: -Tienes que hacerme un trabajo. Botou man ao portafolios e sacou o documento orixinal da autorización do Marqués da Ensenada para que se construísen os estaleiros en Esteiro. Excuso dicir que tan valioso documento non lle caera do Ceo e que lle urxía devolvelo; pero daquela non había fotocopiadoras e fotografalo resultaría difícil e caro, así que recurriu a min para que o calcase en papel vexetal e poder reproducir a miña copia en fotocalco. E fíxeno. Durante unha hora manexei a plumiña como un vello pendolista, e percorrín aquela grafía de letras ensarilladas, que parecían querer voar. Cando rematei, nin o escribano, nin o Marqués, saberían dicir cal era o documento auténtico. Aos poucos días Fidalgo publicou en El Correo Gallego unha ampla reportaxe sobre a creación dos estaleiros ferroláns, ilustrada co meu facsímil, do que, por certo, nin se me ocorreu facer copia para min. Pouco despois da súa morte, a cuñada colleu os artigos que, sobre a construción naval en Ferrol, publicara Fidalgo en xornais e revistas, e mandounos ao ministerio de Cultura, que lle concedeu o Premio Nacional de Periodismo, a título póstumo.
Tamén Isabel Casares, a súa viúva, é muller especial. Cando a nai a levou por primeira vez a un baile ao Casino, advertiulle: -Puedes bailar con todos menos con aquél. O aquel era Manolo Fidalgo. Isabel bailou con el toda a noite, e, ao saír, fixo saber á familia que Fidalgo e ela eran noivos e ían casar.
María, a filla, é doutora en Historia e exerce a docencia en Sevilla, pero síntese cada día máis ferrolá; de aí que, hai un par de anos, recibise con alegría a invitación de Meca Arcos para publicar un artigo na revista Ecce Homo, das Cofrarías de Ferrol. María escribiuno e titulouno Los Casares y la creación de la Semana Santa ferrolana, pero non chegou a publicarse. María vira a oportunidade de correxir a inxustiza que supón o esquezo da figura do seu bisavó, Javier Casares Bescansa, auténtico creador da Semana Santa en Ferrol, e de José María Casares, fillo maior e principal colaborador do anterior; polo que contou con moito detalle a xénese desta celebración relixiosa; pero os responsabeis da publicación entendérono como un ataque a Demetrio Casares, fillo mediano de don Javier, ao que moitos recordamos como alma máter da Semana Santa.
A min o artigo paréceme moi interesante, obxectivo e esclarecedor, polo que lles suxiro que o procuren en Internet. Paga a pena.
siro@siroartista.com