—No audiovisual existe a tendencia de retratar esas relacións tóxicas en poboacións illadas de Galicia. Influíulle?
—Non, a verdade é que non. A literatura non entrou tanto nesta tendencia. Segue sendo máis urbana e é unha pena, porque hai moito que contar, como o está facendo o cine. O ámbito rural é un pequeno laboratorio do que é o mundo. Eu tiña o coñecemento, pero faltaba a versión de ficción. Como levar iso ao lector de maneira de que o pasase ben? Quería que o lector vise o que pasaba no consultorio dun médico rural e no domicilio dun doente rural. Pareceume que podía ser interesante e vin que, ademais, non era un camiño moi trillado, sobre todo sendo unha médica.
—Esta é a súa primeira novela.
—Si, teño escrito relatos, pero non publicados en editoriais grandes. Agora sentía a necesidade de facer unha novela para expresar o que eu xa coñecía dunha maneira científica e metódica, pero noutro ámbito.
