Sons

Bieito Romero
Bieito Romero O SON DO AR

CULTURA

04 feb 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

Hai poucos días deixei a fiestra do cuarto medio aberta e espertei co canto dun paporrubio que se pousou nun acivro plantado a carón da casa e que me brindou unha sinfonía marabillosa. Gustoume tanto ese momento que me quedei pensando na fortuna de ser espertado deste xeito, con música tan celestial. Veume á cabeza a lenda de San Ero de Armenteira ao que lle pasara algo parecido co canto doutro paxaro, pero o seu espertar fora 300 anos despois de que se botara a durmir… Tremenda brincadeira! Mais este non foi o caso de San Ero e erguinme dándolle voltas á fortuna de sentir aínda estes cantos na ventá xunto cos diferentes sons que nos brinda a natureza e que conforman unha banda sonora única e inigualable ao noso redor, coa magoa de ver a pouca ou ningunha importancia e valor que lle damos.

Este feito coincidiu cunha serie de gravacións de sons da nosa natureza que estamos a facer para o vindeiro traballo discográfico de Luar na Lubre. Estará dedicado aos peregrinos e contará historias humanas de xentes que chegaron a Galicia a través dos diferentes camiños, que non son poucos, tratando de entender o que eles poderían escoitar e percibir ao longo destes impresionantes traxectos, sobre todo na parte referida ao territorio galego.

Estivemos en Fisterra, como non podería ser doutro xeito, por tratarse do territorio final deste ancestral peregrinaxe, e gravamos o seu mar en estado puro. Un Atlántico duro, tenebroso pero acolledor e aberto, cunha mestura de borraxeira e misticismo que mesmo me fixo sentir diferente a como son habitualmente. Que magoa que a néboa non teña un son determinado porque é absolutamente máxica e a mellor das portas xiratorias entre o mundo dos vivos e o dos mortos. Escoitar dende fóra do santuario da Nosa Señora da Barca de Muxía unha misa cun mar estremecedor como sonoridade de fondo tamén foi outra das cousas que me impactou igual que o son do corno da néboa executado polo mestre Alexandre Nerium no castelo de San Carlos, onde se sitúa o museo do mar de Fisterra, sinal sonoro de que o mar debe ser respectado. Sons, percepcións e emocións que lindan co sobrenatural.