Ser perigosamente inesquecible, iso é o que te caracteriza.
Sinceramente, moitas veces confeso que te boto de menos, era realmente feliz sen ser consciente diso. Xuntos fixeramos moitas tolemias, xuntos ríramos, choráramos, e aínda que a vergoña poda comigo, sei que fun eu o que che deixou partir… Pero aínda así moverei terra, mar e aire por volverte atopar; por devolver á miña vida esa adrenalina, emoción, e pracer de estar contigo.
A rutina sen ti faise monótona e aburrida, e nesta etapa da miña vida son os recordos os que me matan por dentro, pero o máis doloroso que recordo foi o sentimento de querer quedarse, querendo irse.
Ás veces sinto a túa presenza, e podo observar a luz que desprenden os ollos dos que están contigo. Bótote de menos, e aínda que xurei ser forte tras a túa partida, estou disposto a esperar o que faga falla polo teu regreso... Mentres tanto, quédome co sorriso da última vez que nos vimos, e por iso che escribo esta carta, miña queridiña e fermosa Infancia.