Formada no eido do teatro, Lorena Conde vén de gañar o premio González Garcés co seu primeiro poemario
29 nov 2016 . Actualizado a las 05:00 h.Vinculada ao teatro como dramaturga, actriz e escenógrafa, Lorena Conde (Ponte Sampaio, 1980) sempre escribiu poesía en privado, unha faceta que agora é pública grazas a que vén de gañar o premio Miguel González Garcés co seu poemario Entullo.
-O dicionario dá dúas acepcións para entullo: os restos que arrastra un río e o cascallo «dunha construción que se desfai». ¿Cal é máis próxima ao seu título?
-Creo que as dúas son válidas. A miña intención ía máis pola segunda, porque nas pedras que baixan pola forza dun río non hai intervención humana. En cambio, o entullo, o cascallo, si é froito dunha decisión e unha acción intencionada. É como unha cousa máis violenta para min. A analoxía era o que queda despois de algo devastador.
-Fala de violencia e nos seus poemas aparecen palabras como ira, inimigo, demolición...
-É que para min a iconografía de todo iso é moi clara. Eu entendo o corpo como a casa, ese sitio que acolle esa cousa que somos nós e entendo que en determinadas circunstancias non só sofre o de dentro, senón tamén o que o acompaña dalgún xeito. Si que o entendo como un proceso de destrución, de deixarse caer pouco a pouco e ás veces resistirse á caída, aínda que hai veces que non tes demasiados recursos para resistirse. A pregunta é que se fai logo con ese cascallo que queda, porque logo tes que reconstruír con iso.
-O tópico asocia a poesía ao espiritual, pero aquí hai moita materialidade. ¿Que lle ofrecía o xénero nesa reconstrución?
-Non me atrevo a facer unha consideración xeral, primeiro porque que este libro tivese forma de poesía foi algo circunstancial. Eu fago diferentes cousas que atopan distintas formas e isto atopou a de poemario. A poesía que me interesa é a que me fala directamente, da que me chega a imaxe, que non teño que intelectualizar demasiado, que non teña que ir mirar palabras rarísimas no dicionario ou buscarlle todos os significados que tivo ao longo da historia. Para min ten algo que ver co sensorial, co inmediato, co físico. Despois o cerebro o procesa e logo sae algo máis elaborado. Pero para min o máis interesante é o primeiro impacto, que normalmente se sente a través dos sentidos.
-¿E inflúen as súas facetas como escenógrafa, como actriz?
-Imaxino que si. Cando rematei de escribir ensineillo a alguén que me coñece moito e unha das cousas que me dixo era que por esa deformación profesional había unha cousa moi teatral no poemario. Hai tres personaxes recoñecibles, unha voz poética que muta, hai un xogo moi teatral. E logo o material, a min que me interesan os sentidos, as texturas, o reflexo da luz en distintos materiais, e iso é unha querenza persoal. Está reflectido aí porque eu son así. Na miña experiencia, poesía e teatro non están tan afastados.