Unha pregaria para conxurar o medo

Tróuxome ao mundo nosa nai coas primeiras chuvias dun mes de febreiro do ano 49 do século pasado, catro días despois da voda de todos os paxaros. Por aquel tempo, ela xa non precisaba do rumor do mar para afogar a dor de romper augas, como lle tiña ocorrido cando pariu ao noso irmán máis vello. Ao contrario que vinte anos antes, a comadroa neste caso só mirou. Nunca antes traballara tan pouco nun parto.

 Varias décadas máis tarde, na cidade dos rañaceos, das anchas e longas avenidas, da luz reflectida nos vidros dos elevados edificios —o máis pequerrecho era cando menos dez veces máis alto cá árbore máis grande que virades na vosa vida—, rememoraches a súa figura fraca e flexible coma a dun xunco. E dende o Empire, víchela naquela casiña do cruceiro do Espiño sachando o ceboliño naquel tallón de horta que miraba cara ós milleirais do Canto. Na inmensa distancia, chegaba aos teus ouvidos o seu cantar de moza ou talvez era unha pregaria para conxurar o medo que tiña a ficar soa pola noite.

 Tamén a vós vos pasou algo semellante cando empezastes a ir sós á festa de Exipto. Desde a Agañán, na curva preto da fragua do señor Secundino e de Luís, observabades como levantaban áncoras os racús de Rianxo do peirao do Bodión. Zarpaban ateigados de xentes cantando con ledicia. E vós escoitabádelos até que se mergullaban na fonda e brillante escuridade dun mar en calma total. E despois avanzabades lentamente en fila india polo medio da estrada. E para que o medo non vos paralizase, pensabades que os frandos do millo interpretaban cancións de amor, fabulosas cancións de amor que calmaban o voso temor e continuabades camiñando cos ollos moi abertos baixo un ceo sen estrelas.

Tamén lembraches que na Grande Mazá urbana, entre o estrondo do tráfico, dentro da catedral gótica de San Patricio, escoitaras unha voz, coma se viñese do outro extremo do Atlántico, voz delicada que pronunciaba os vosos nomes. Era do mesmo ton da que moitas décadas atrás te chamou cando nunha madrugada cruzabas, baixo un absoluto silencio mineral, pola praza de Mazarelos. Non había ninguén naquel espazo de granito. Refuxiáraste detrás da estatua de Eugenio Montero Ríos. Choraches coma un neno. E cando ela te consolaba, a voz resoou de novo entre as últimas sombras da noite. Era a mesma que me abrazaba e me daba impulso, me empurraba coma se fose un vento refrescante do nordeste. Era o mes de maio, que se ía suave e lentamente coas súas horas e días, deixándonos o consolo da nosa efémera duración.

 Cun día agradable, anque un tanto ventoso, botou o peche o mes das flores, como che aprenderon a chamarlle os frades no colexio. E continúo lembrando que andabamos e pensabamos que eramos dous diminutos camiñantes entre xigantes de aceiro, cemento, aluminio e cristaleiras na cidade insomne. No aire voaban partículas de gases mixturadas co fume que xurdía das entrañas da megalópole. Por enriba desas tóxicas partículas vagaba o aroma da nosa pequenez, da nosa pobreza. Rememoraches que aínda levabades pegadas nas vosas cachas os arumes de cando vos deitastes por vez primeira na beira de Rego de Mil. Nun triángulo de herba e árbores medianas, cerca de River Side, había un espiño ateigado de froitos vermellos. Sacudino e as baias caeron sobre o céspede. Ao chocar contra da terra, o seu son aínda resoa nas nosas almas, máis aló, moito máis aló das longas e amplas avenidas iluminadas nese momento pola luz dun sol declinante polo oeste. Naquel recóndito e sereno lugar tamén había unha fonte que todos ignoraban. Mirando para ela, recordei estes versos: «Cae a auga sobre a pedra e volve caer sobre a auga. Esta soña coa noite mollada».

---

---