El autor presenta su último trabajo, «Lilliam Strawberry e o paxaro da morte»
18 may 2023 . Actualizado a las 05:00 h.Hay personas que nacen con mil pájaros en la cabeza. Son los que, desde pequeños, construyen castillos en su mente, los que no conocen la palabra imposible.
En muchas ocasiones, estas personas crecen y, de algún modo u otro, reprimen este mundo de fantasías, obligados a vivir en la vida real. Con todo, también están los que consiguen canalizarla, sacarle partido a través de la creatividad, que se convierte en el principal alimento de todas sus obras.
Es el caso de Abel Tomé, escritor outiense autor de varios libros y creador de Lilliam Strawberry e o paxaro da morte, una novela infantil que ha sido elegida como finalista en los premios de literatura Merlín.
«É o primeiro libro infantil despois de dúas obras que poderían estar consideradas cerca da novela negra. Era a primeira historia que tiña escrita dende fai moitos anos, unha desas que tiña metida dentro dunha carpeta do ordenador, como outras tantas a medio acabar. Pensei que era o momento de intentar poñerlle o punto final». Así relata Abel Tomé cómo surgió su último proyecto, publicado por la editorial Xerais.
Al tratarse del primer libro del outiense orientado a los niños, esta última novela supuso un cambio de registro para Abel Tomé: «Escribir para nenos é distinto, pero nun comezo eu non sabía para quen o facía. Tiña claro que quería unha historia de fantasía, pero non pensei en que fora explicitamente para un público infantil. Salvando as distancias, Harry Potter foi unha obra para rapaces, pero que acabou atrapando a todo tipo de persoas».
Sobre los nombres de sus personajes, cargados de referencias anglosajonas, Tomé indica que no tiene claro el porqué de esta decisión: «No caso de Strawberry, soábame ben pero non tiña claro de onde saía. Moitos son froitos, legumes... E teñen a súa lóxica, aínda que descoñeza a súa orixe».
Marcadas influencias
En este sentido, lo cierto es que el escritor admite que su obra está profundamente marcada por un gran número de influencias externas, que se dejan ver a través de sus líneas: «De xeito obxectivo ou subxectivo, pode que todo o que escriba estea afectado polo que fun lendo ata o de agora. Hoxe en día, os escritores, aínda que eu non me considere un, están marcados por moitísimas referencias, non somos orixinais de todo nunca. De feito, a min dinme moito que o meu estilo é semellante ao de Ledicia Costas, e o certo é que nunca lera as súas obras».
Sobre cuáles fueron aquellos productos audiovisuales que tanto marcaron a Abel Tomé, el outiense lo tiene claro: «Eu son dos anos oitenta, e podíame pasar mil horas vendo os debuxos animados. Sempre me gustaron moito este tipo de mundos, tiña mil paxaros na cabeza e, de feito, dedícolle o libro a Son Goku e outras personaxes, pero podería facelo a moitas máis e a todo o Xabarín Club».
Proceso de ilustración
Uno de los factores más llamativos de Lilliam Strawberry e o paxaro da morte son sus ilustraciones, que pretenden llamar la atención de los más pequeños, y que son el fruto del trabajo de Blanca Vila: «Dende a editorial preguntáronme se coñecía a algún artista que me gustase para comezar o proceso das viñetas ilustradas, e eu xa me fixara en Blanca Vila por traballos anteriores, e pensei que podía encaixar. É un proceso curioso, porque nunca se van a plasmar as personaxes como están na túa cabeza. Hai un mago, por exemplo, que eu imaxinaba con melena e ela debuxa calvo, pero é natural e creo que fixo un traballo fantástico».
El libro, que ha tenido una excelente acogida, resultó también finalista en los premios de literatura infantil Merlín, un reconocimiento que al outiense le hace especial ilusión: «Pensei que tiña potencial, pero eu tiña dúbidas de si debía presentalo aos premios infantís ou xuvenís, houbo algunha inseguridade pola miña parte nese aspecto. Pero, ao fin e ao cabo, un premio é facer ruído, que alguén xire a cabeza e se fixe en ti, e estou moi agradecido por este recoñecemento».