Seguro que isto que lles vou contar téñeno vivido algunha vez. Atópanse cunha persoa que non viron en séculos. Esa persoa lémbralle algunha frase que vostede lle dixo, mesmo pode que unha anécdota. Algo que a esa persoa lle pareceu moi importante pero ti xa non te lembras.
Aos profesores sucédenos isto con frecuencia. Cando te atopas con antigos alumnos e estes xa colleron confianza para falar sen sentir que te fan a pelota. Moitas veces lembran algo que lles dixestes e que lles impactou. Ás veces recoñeces o momento e noutras ocasións pensas: «Pero mira en que se foron fixar estes!». É posible que das túas clases non lles quede nada, pero as conversas fican gravadas a lume. Por iso hai que ser profesor sempre. Os profesores convocamos o futuro a diario. As redes están cheas de vindicativos mensaxes da rapazada que evocan momentos nos que o mestre lles aconsellou que se dedicaran a outra cousa (e parecían estar trabucados). Algún de agradecemento tamén se ve.
Na memoria dos outros, cada un de nós pasa, cos anos, de ser unha persoa a ser unha historia. Unha historia, ou dúas, tres como moito se fostes un chistoso. Máis de tres, soamente se te escriben a biografía para o Día das Letras Galegas. Os contos son o xeito que temos de lembrar a vida e o carácter das demais persoas: a avaricia, a hixiene, a ocorrencia, a bondade. Empaquetamos ás persoas para evocalas nos enterros e nas ceas de empresa.
Se ao final somos unha historia, eu prefiro ser unha película. Pode haber acción, drama, xiros de guión. Pero o caso é que remate ben.