Meus prezados compañeiros, xa vos falei nalgunha ocasión da miña primeira morte, aquela que aconteceu nun domingo de verán cando, estando vixiando un niño de pegas, caín da copa dun salgueiro enriba da herba dunha braña de Miñortos. Por aquel entón, aínda non coñecía a sabedoría de que era necesario «morrer» en vida, consumir unha das nosas vidas -non só os gatos teñen sete-, para «resucitar» a unha nova vida, morrer para emprender unha nova singradura, como tan ben se explica na parábola da «caída» de Saulo do cabalo cando atravesaba o deserto. Antes deste fito histórico, Saulo perseguía aos seguidores do noso Señor Xesucristo, pero cando espertou á nova vida, transformouse nun dos máis ferventes e combativos defensores do cristianismo.
Confésovos que dende aquel domingo memorable, porque permanece marcado a lume no calendario da miña memoria, sempre me visitaron voces misteriosas, máxicas. E cando polas noites algunhas delas empezaron A intercambiarse discusións e reproches, entón foi cando comecei a falar só en voz alta. Arestora só o fago cando transito por camiños solitarios. Con todo, compañeiros meus, nunca tiven a sensación de estar «tolo», aínda que recoñezo que nalgunhas ocasións mesmo o cheguei a dubidar, sobre todo cando noto que algunhas inquietantes presenzas aparecen na miña casa a altas horas da madrugada e falan comigo, mentres o meu amor durme apraciblemente, sen remorso algún, ao meu carón. Neses intres, aínda que nada teño que ver coa poeta norteamericana, ou pode que si, lémbrome de que tamén Emily Dickinson recibía a visita de pantasmas, de certos espíritos, como os que fai uns días rozáronme cando paseaba polo bosquiño que está á entrada de Loxo de Abaixo. Pero un pouco máis tarde, pensei que talvez sufrise unha alucinación.
Compañeiros, se soubésedes como me axito cando estou durmindo e escoito estas voces, voces amigas mentres teño soños pracenteiros, pero que se tornan en terribles pesadelos cando se enfadan porque as contradigo! Algunhas veces ocórreme isto cando nos atardeceres penetro nalgún carreiro dunha zona pouco frecuentada do río e me sento a observar a lenta marcha da corrente sobre a que nadan as zapateiras. De súpeto, invádeme a sensación de que espectrais presenzas me vixían desde entre a maleza que queda tralas miñas costas. Nese intre, xurde na miña cabeza un coro de voces que me apreme dicíndome: «Vólvete e mira, vólvete e mira.... Escoitaaa!». E logo, desde a outra marxe do leito xorden leves murmurios de entre as matogueiras...
Mais non cedo diante da súa insistencia. Resisto e agardo. E mentres espero, adormézome e mesmo soño, soño que, coma facía Saulo cos seus amigos os corintios e os romanos, diríxome a vós, compañeiros, para dicirvos: «Cando penso nos magníficos días da nosa silente infancia, tal como a recordo, considero que non fomos nin tan valentes nin tan veloces coma os lobos que ás veces baixaban polas ladeiras do monte para comerse o gando das nosas familias. Naqueles tensos momentos, ninguén falaba, todos quedabamos mudos: non había gloria para loar na dureza do noso día a día».
Naqueles tempos acudiamos á igrexa todos os domingos. Naquel humilde templo de beleza granítica aprendemos que nunca seríamos nin tan valentes nin tan resistentes coma noso Señor. El, non só tiña sido capaz de curar a inválidos e cegos, e mesmo resucitar a mortos, senón de algo aínda moito máis difícil: Morrer sen tremer amarrado nun madeiro, onde nin sequera emitiu un berro cando lle fincaron os cravos nas extremidades, nin cando lle espetaron a lanza entre as costelas. Por entón, lembrades, meus amigos?, a cera derretíase lentamente baixo a tenue chama das velas.