Unha desas persoas que non soporta a modificación ou adaptación ós novos tempos das antigas obras e dos vellos costumes que o paso dos anos vai volvendo obsoletos é a tía (solteirona por testana) da miña amiga Xoana Salgueiro. Cando a anciá soubo que a sobriña, tras aprobar unhas oposicións, se ía a vivir co seu mozo, sen vestir de branco nin axeonllarse no altar da Purísima, sopesou a conveniencia de non volver mirarlle á cara.
Aquela teima dáballe risa á miña amiga, «tía, hai que ir cos tempos». E ía falarlle da simboloxía do branco, do dano que fan as supersticións e de canto escravizan as imposicións, pero tamén de que antes de axeonllarse no altar da Purísima as mozas axeonllan, por gusto, pracer e amor no de Venus, esa fermosa deusa de quen, os romanos, procuraban arredar o seu templo dos barrios ricos, para que as rapazas da alta sociedade non se visen influenciadas pola súa libido. Pero non lle dixo nada. Cada quen ten dereito a manter as súas crenzas e opinións. Comprendeu que aquilo que lle inculcaron desde nena era tan inamovible como o equilibrio do universo (que tampouco é tan equilibrado como se pensa). Aínda así, respectar non significa acatar. Niso se diferenza o humanismo do integrismo.
O caso foi que, pretendendo constrinxir á sobriña, a señora, tras ameazar con sacala do testamento sen que a rapaza se inmutase, aínda sabendo que toda maldición só fai efecto cando se cre nela, botoulle unha coa suficiente dose de rabia como para asustala e amosar ben ás claras o seu enfado: «Aínda os ratos teñas por compaña». E tal foi.
