Eveline chegou de incógnito. Como o faría a personaxe principal nun libro de misterio. Ninguén sabe onde está. Nin as súas amizades. Tampouco a súa familia. Leva o cristal algo aberto e escoita o son do vento que vai quedando atrás. Lémbralle o zoar suave das medias que deixou, apresurada, no tendal. Detense o taxi. Varias horas de viaxe e inda queda un pouco para chegar. Estira as pernas. Hoxe non lle importa a choiva nin o frío. Nin esa humidade da néboa bulindo nas fosas nasais e nos beizos. Eveline quere gozar dese espazo agarimoso que atenúa o estrondo do océano. Hai moito tempo que non camiña pola praia. Percorre amodo o camiño ata as rochas e sente unha forza lene que empeza a agromar na area. Sen dúbida, é esa cor intensa, que reflicte a luz na beiramar, a que suxire a necesidade urxente de saír a flote.
Claro que Eveline non é a personaxe dunha novela, non. É unha muller de carne e óso. Nova. Sobre os trinta. Cunha identidade ficticia, iso si. Ademais dunha maleta prestada, unha pulseira electrónica que lle oprime o pulso da man esquerda e a dirección da casa de acollida desta vez. Ninguén sabe agora onde está. Nin o que acontecerá co seu futuro. Tampouco se algún día recollerá as medias, tan lindas, que deixou esquecidas no tendal.