Tes visto xente de todos os estilos. Ninguén é peor ca ti, recoñéceo», murmúrache no ouvido ese desgraciado polisón que che acompaña cando o teu amigo che invita a participar nunha travesía pola ría no seu barco. Nunha pasaxe dun dos paseos dos últimos e ardentes días de agosto quedas un pouco adurmiñado e soñas: a este estraño vento cálido do norte que acariña o teu corpo espido, os apaches chamábanlle «vento solitario». E mirando a unha beira e outra desta fantástica paisaxe arousá entras de cheo nunha ensoñación.
E nun instante, veste falando cun vello amigo nunha tasca da túa vila da que é dono un singular home de Taragoña. Leva á fronte deste emblemático establecemento máis de media vida. De feito, coidas que sempre viviu entre nós. E pese a todo, non para de nos pór a feder, con ou sen razón. Ás veces, namentres tomamos un viño, coma un cura subido ao púlpito, el dende dentro da barra solta o seu sermón, pontifica nun sentido ou noutro. Nunha ocasión, lembrounos que nun tempo xa moi afastado Taragoña tiña tanta sona que era nomeada como «la pequeña Salamanca», pois aló só había bibliotecas e librerías, argumentaba. Naquela ocasión, alguén lle replicou: «Carallo!, agora xa entendo por que ti non saes de aquí. Aló debías aburrirte moito e viñeches para xunta nós, porque aquí era onde había tabernas e barras americanas. E con razón te arrimaches a nós, porque nós sempre fomos a terra do sacho e tamén do ferro, ou non?».
Logo apareceu diante túa Manuel Gago Pérez, un coñecido de Palmeira co que tiñas vivido xornadas futboleiras cando erades mozos. Falábache do seu traballo sobre os peiraos de madeira na ría de Arousa. E despois víaste entrando en Internet para comezar a ler o seu magnífico documento. Na lectura descubriches coplas inauditas e cheas de ironía ideadas por persoas que non sabían escribir. Chamouche a atención un verso dunha pequena copla que encaixaba coma anel ao dedo na túa ensoñación. Dicía así: «Os de Taragoña tirabeques son, que o dixo o cura no campo da misión».
E entón lembrácheste de que nesa vila sabías de dous tocaios. Un deles coñecíchelo hai moito tempo. E nos últimos anos soubeches doutro que non coñeces, pero ao que si les: Gonzalo Hermo González (24 de febreiro do 1987). O escritor taragoñés, tal vez un fillo ilustrado daquela «pequeña Salamanca» da que falaba o seu simpático paisano, acaba de gañar o premio Afundación de poesía coa obra A vida salvaxe, mais xa tiña acumulado un abondoso recoñecemento cos seus dous primeiros poemarios Crac (2011) e Celebración (2014).
Amigo meu, eu son menos có rapaz servil e o pastrán dos teus versos, eu xa só son o vello can que nas noites de verán dorme na porta da casa da miña namorada. Na invernía, mándame para entre a palla do alboio. En efecto, meu tocaio, o río non vacila pero lembra, lembra e canta, coma eu ouveo o teu premio e celebro que sexas todo un crac. Faime un favor, rapaz! Sigue escribindo tan ben nesta lingua que temos e que non é nosa, e non cambies. Ouuuuu...