No setembro do 2019 contei aquí a desoladora desesperación que pasei naquelas datas porque entre merlos e velutinas acabáranme coa primeira esperanza de colleita da miña parra
01 nov 2020 . Actualizado a las 20:33 h.No setembro do 2019 contei aquí a desoladora desesperación que pasei naquelas datas porque entre merlos e velutinas acabáranme coa primeira esperanza de colleita da miña parra, de especies procedentes do mundo enteiro, con uvas de mesa e algunhas para viño. Facía uns catro anos plantara uns setenta e cinco metros de cepas e nese final da primavera eu xa me vía regalando acios, pola exuberancia que adiviñara nos froitos que empezaban a madurecer. Por fin, ía ver e probar uvas. E ver, vinas; que ilusión. Como lles narrei, quedei sen unha triste baga porque entre merlos e velutinas, tamén picacardos e pimpíns, acabáronme coa produción. Hoxe sei que se anunciara abondosa porque o meu amigo Benxamín, premiado viticultor de Castrelo, podara e coidara a viña. Eu, de verdade, estivera atentísimo a cada labor que el facía, non perdera detalle, fora curioso, preguntara como, por que e por onde podaba, cando e como sulfataba ou empregaba produtos para o mildeu, a botrite ou a roña negra. Para min era un mundo novo porque nunca tivera nin pouco, nin moito viñedo. E non parei aí: merquei libros sobre poda, que lin de arriba abaixo, contrastei coas plantacións da contorna o que se adoutrinaba neles e, por suposto, oufano, considereime alumno avantaxado e sabedor da teoría. E decidín voar pola miña conta, cultivar aquela parra internacional, esperanza de mil praceres e sabores inesquecibles. Non podía ser para menos: hai cepas de uvas cardinais, Alfonso Lavallée, napoleón, moscateis, aledo e tamén tempranillo, garnacha, albariño, cariñena, espadeiro que me regalou José Pérez, merlot, macabeo, riesling, chardonnay, cabernet sauvignon e varias máis: unha farturiña. De diferentes formas, de uvas grandes e pequenas, mestas e raras; brancas, azuis, douradas, vermellas. Era seguro que, chegado setembro, lucirían acios esplendorosos para degustar de vagar, comentar e contrastar sabores. Soñei e imaxinei aquel verxel, talmente como un edén. Víame absolutamente formado e capaz de conseguilo e decidín prescindir de Benxamín. Así que, alá polo xaneiro, preparei e afiei tesoiras, cortei vimbios, ateinos en monllos, distribuínos ao longo de toda a parra e púxenme a podar cun dos manuais nunha man e as tesoiras noutra. Quedoume moi aparente, como profesional: as pólas ben atadas, todo moi firme. Completei o labor tan ben que ata paseaba por debaixo admirando aquela obra de arte. Pronto empezaron a saír ollos, gomarizas, gabiáns e follas. Canta ilusión primaveral. E purgou. A verdade é que non tan prodigamente como no ano anterior, pero prometía. Nunha agraria adquirín produtos fitosanitarios e funlle botando, sempre á noitiña e a favor de vento, mesturando con notabilísima técnica autoaprendida, produtos que me parecían efectivos así combinados. A cousa non ía mal ata que todo se desmandou: as follas acastañaron, murcharon e caeron, quedando algunhas, escuálidas, nas puntas das vides. Os acios mirraron e as poucas uvas que se formaran podreceron. Merlos e velutinas nin se presentaron, para que?. Por segundo ano gocei da colleita coa imaxinación; pero uva, ningunha. Teño que baixar a orella e falar con Benxamín.