Pancho Campos Dorado: «En 35 anos dei nove voltas ao mundo e vinme na guerra de Iraq e Malvinas»

José Francisco Alonso Quelle
josé alonso RIBADEO / LA VOZ

RIBADEO

JOSÉ ALONSO

El mayor barco en el que trabajó fue un superpetrolero de 408 metros en Noruega

12 sep 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

El mar ha sido su vida y nunca se ha arrepentido de ello. Fue su sustento de vida, el elemento que le permitió conocer todo el mundo, desde que con 19 años embarcase como marinero de cubierta en un bonitero ribadense. Pancho Campos Dorado (Ribadeo, 1952) lleva 12 años retirado. Tenía 56 cuando lo dejó, por obligación tras sufrir un problema muy serio de salud, una angina de pecho, cuando ejercía de jefe de máquinas en un petrolero. De no haber sido así, no duda, hubiese seguido más años navegando: «Sempre estiven namorado do mar».

Fue con 19 años cuando probó la experiencia de navegar: «Embarquei para pagarme os estudos e para comprobar se me quería o mar, antes de poñerme a facer unha carreira tan complicada. O mar encantoume e estudei na escola de náutica de Xixón, onde fixen ata alumno de máquinas. Despois pasei á da Coruña, onde cursei a carreira de xefe de máquinas da mariña mercante».

Siendo alumno de máquinas se enroló en su primer buque. Era el año 1973 y se llamaba Paloma del Mar, un mercante de tipo OBO (orel-bulk-oil, es decir, transportes de carga combinada de grano, minerales o petróleo) de 120.000 toneladas. Su primer viaje fue hasta el golfo pérsico: «Foi moi interesante. O barco fora construído por Bazán, en Ferrol, e estaba novo do paquete. De feito, foi a viaxe de proba e a experiencia foi verdadeiramente magnífica, supervisando como funcionaba a maquinaria, a resposta do casco...».

A partir de ese momento ya no dejó de navegar: «Cando empecei tiñamos seis meses de traballo e dous de vacacións. Despois pasaron a ser catro de traballo e dous de vacacións. Tocabamos terra cada 60 días. Eran épocas de barcos de ata 500.000 toneladas. No maior que estiven foi no Esso Pacific, no ano 1986, tres meses como xefe de mantemento traballando en Noruega. Era un petroleiro de 516.000 toneladas, de 408 metros de eslora, 72 de manga e 33 de puntal, con 28 tripulantes».

"Eran épocas de barcos de ata 500.000 toneladas. No maior que estiven foi no Esso Pacific, no ano 1986, tres meses como xefe de mantemento traballando en Noruega.  Era un petroleiro de 516.0000 toneladas"

Un coloso, sin duda. Aunque pancho Campos relativiza el dato: «Nos barcos que pasan de cen mil toneladas xa te moves nun nivel no que o que aumenta realmente é a potencia da máquina e o volume de tanques».

Respeto al mar

No por ello se perdía el respeto al mar. Se marcaba un trayecto, pero a veces el plan tenía que ser modificado por los temporales: «O respecto hai que telo sempre. Por exemplo, no mar do Norte, chegando ao Canadá, hai temporais con ondas de 16 metros. Entón incluso estes barcos tan grandes non poden navegar de proa». En toda su experiencia, Pancho Campos hace memoria y sentencia que «eu medo no mar non cheguei a telo nunca, pero respecto, sempre».

Petroleros, quimiqueros, un gasero, mercantes de tipo OBO..., 35 años en el mar le han dado para mucho a Pancho Campos, navegando por todo el mundo, 16 como jefe de máquinas: «Teño saído de Suez e coller cara ao leste, cruzar o Pacífico, o canal de Panamá, o Atlántico e volver a desembarcar en Suez. E ao revés. Embarcar en Balboa, no canal de Panamá, e ir cara ao oeste, por Australia, o Xapón, vía Paquistán, o golfo pérsico, o mar Vermello e desembarcar, por exemplo, en Barcelona. Dei nove voltas completas ao mundo e en millas de navegación, certificadas, paso de 1.800.000».

Haciendo memoria, Pancho Campos se siente un hombre afortunado, con cierta nostalgia de aquellos viajes que le permitieron conocer todo el mundo: «Claro que se bota en falta. Moitísimo. O Amazonas, o Orinoco, o Mississipi, encantábanme os Estados Unidos, o golfo de México... Este traballo permitiume o privilexio de coñecer moitas partes do mundo, e iso, sen dúbida, foi una sorte», sentencia.

Navegando en un barco de bandera iraquí durante 18 meses en plena guerra

El cuaderno de bitácora de Pancho Campos está repleto de anécdotas. Las historias se suceden en su boca, fruto de tantas singladuras tocando los cinco continentes. Alguna de ellas lo sitúan en episodios que forman parte de la historia contemporánea, conflictos con un evidente riesgo para él, aunque siempre salió bien parado. Fue el caso de la guerra entre Irán e Irak (1980-1988) en los años 1982 y 1983. Por entonces, Pancho Campos navegaba en un barco con bandera iraquí. Los mandos eran españoles y el resto de la tripulación, de Irak. «Alí estivemos 18 meses traballando; fixemos tres campañas, e pasamos momentos complicados, porque estabamos no medio dunha guerra e non sabías se che ían atacar ou non. Por fortuna non foi así», recuerda.

"Pasamos momentos complicados, porque estabamos no medio dunha guerra e non sabías se che ían atacar ou non"

También le coincidió estar en un petrolero en Argentina, en la zona de Rosario, a la orilla del río de la Plata, cuando se produjo la invasión de las Islas Malvinas por los argentinos en 1982, desatándose la guerra con Gran Bretaña: «Eses momentos vívelos con certa tensión e preocupación, porque estás preto dun conflito que non sabes como vai evolucionar», apunta.

Gajes del oficio de los lobos de mar: «A miúdo pregúntaselle á xente que pasa tanto tempo no mar se pensa que perdeu parte da súa vida. Esta é unha profesión de vocación, así que non se pode dicir que perderas vida. Ou che gusta ou non. Hai un momento, cando chegas aos 40 anos, no que te dás conta que vas perdendo axilidade, e claro, o mar require de xente forte e áxil. Entón pensas que quizais sexa momento de dar un paso cara ao lado, de deixalo, pero exclusivamente pola condición física. Busquei, pero non encontrei nada en terra que se axustase ao que quería. Seguín no mar e nunca me arrepentín».