«A min fascíname a capacidade dalgunha xente á hora de lembrar nomes de mulleres e homes (tamén os das cadelas e cans) que apenas coñece»
17 oct 2016 . Actualizado a las 22:48 h.Os mitins, como é notorio, serven, máis que nada, para exaltar aos que xa levan anos convencidos. Non é cuestión menor: que a militancia estea motivada inflúe dun xeito decisivo na campaña.
É norma que os candidatos alternen cos seus votantes, que os saúden e que incluso os traten a todos coma se fosen vellos amigos. Para isto é fundamental unha boa memoria fotográfica. Lembro un mitin que me sorprendeu precisamente por iso. Corría o mes de xuño de 2005 e o finado Xosé Cuíña ía perdendo o pulso polo liderado do PP. A mellor demostración de que a batalla estaba decantada era que o ex conselleiro quedara relegado ao posto número cinco por Pontevedra. Unha lista que lideraba precisamente Alberto Núñez Feijoo.
No medio daquela guerra latente, o político lalinense daba un mitin nunha praia fluvial de Vila de Cruces. Cando cheguei xa había centos de simpatizantes. Pouco despois entrou Cuíña. Para a miña sorpresa comezou a saudar persoalmente aos que o agardaban: Que tal José? ola Serafín! Como vai o teu rapaz Jesús? Que me contas Esperanza? Que alegría señora Josefa, canto tempo sen vela... e veña apertas de mans e bicos para un lado e para o outro. E non foron nin dez, nin vinte, nin trinta os saúdos personalizados... Bastantes máis. Regresei á redacción completamente estupefacto. Faltoume tempo para narrarlle aos compañeiros o sucedido. Un dos compañeiros de traballo, curtido en mil e unha batallas da política local, mirou para min con esa condescendencia que arrastran os veteranos que sobreviven no oficio.
-Coñecín un alcalde que sabía de memoria o nome de todos os cans do municipio. Na comidas, cando estaba coma un caldeiro, demostraba a súa habelencia diante de todos: o can dos de Evaristo chámase Pachín; o dos de Esperanza, Jhony; o dos de Pascual, Lucky... E así unha chea de cadelos e cadixas que había esparexidos polos lugares todos do concello.
A min fascíname a capacidade dalgunha xente á hora de lembrar nomes de mulleres e homes (tamén os das cadelas e cans) que apenas coñece. E seguramente me fascina porque un dos meus principais defectos no tocante ás relacións persoais é a mala memoria para as caras.
Hai pouco un amigo deixoume unha xoia filosófica desas que, a pesar da aparente sinxeleza, teñen unha boa carga de profundidade.
-Mira, Moncho, non hai nada que lle dea máis pracer a unha persoa que oír o seu nome. Póñoche un exemplo. Paras tomar algo nun bar onde non es habitual e o dono saúdate chamándote polo nome e preguntando que tal o día. Non gañou un punto?
Non, definitivamente o meu non é a memoria fotográfica. Quizais por iso, meu pai, que coñece a xente de media comarca por nome, apelidos e aldea de procedencia, non para de poñerme en evidencia:
-Vén aquí! Sabes quen é este home?
E aí quedo eu, á intemperie, intentando non ferir sensibilidades.
-A verdade é que me sona moito, pero... agora non caio.
-Non caes? Pregunta el para prolongar o meu desconcerto ata o límite.
A semana pasada volveume facer a mesma xogada.
-Vén aquí! Sabes quen é este home?
-Pois... non estou seguro.
-Este é un amigo meu de Cerceda. Leva moitos anos na Coruña. Xubílase este mes. Seguro que agora se vai dedicar a plantar: ten máis de douscentos ferrados de monte!
O tipo mirou cara meu pai cun sorriso divertido e cómplice. Despois expuxo con nitidez os seus plans de futuro.
-Manolo, non quero oír de montes, nin de leiras, nin de traballo. Nada de nada: o día que me pensionen non me ergo nin para lavar os dentes.
Desta vez non vou esquecer nin a súa cara nin o seu nome. Quedou fotografado na miña memoria: aló está gravado, estomballado nun sofá.