Non sei en que vai acabar isto da sanidade restrinxida, pero non me dá boa espiña que o Goberno presuma de que aforramos cartos a conta de vedar medicamentos e facéndonos pagar pola auga de rosas e o xarope de mel con limón. Ninguén que eu coñeza está tranquilo. Escoitas declaracións duns e doutros, e tanto falar de aforro e de gasto inútil fanlle dicir a Xulio que ó final acabaremos convencidos de que vai ser mellor expulsar ós fumadores da Seguridade Social ou seguir cos anciáns o criterio das empresas de mantemento, que antes de andar con reparacións e amaños, colócanlle á máquina o cartel de caducidade e a tirar con ela e mercar outra para o sitio.
É tal o pesimismo que se masca na sala de espera do ambulatorio, que ata encontro unha paisana presumindo do ben que se porta o seu médico con ela, desde que lle foi á consulta privada; e o tema dos médicos come-cartos domina as conversas, ata comprobar que todos os doentes que están na sala coñecen a algún. Sería largo de contar o moito que alí se falou. A ninguén lle gusta iso da privada, pero todos foron a ela algunha vez, e comentando diso precisamente no parladoiro dos xoves, volveu lembrarse Afonso dun médico da súa parroquia, quen ademais de atender pola Seguridade Social, tiña consulta privada, e cando facía as receitas do seguro escribíaas á man e as de quen ía polos cartos á máquina.
De médicos e avogados líbranos Señor, dicía alguén, e tamén que malo é cando se confunden as razóns empresariais coas razóns de humanidade, poñendo os rendementos crematísticos por diante do benestar, e nesa exposición de queixas mentres agardamos, falan do que se aforrou en Angrois, e do que gañan os radares recadatorios de Tráfico, confundindo a prevención coa punición, pois se a fin de Renfe e de Tráfico fose prever accidentes, non faltarían as famosas balizas na vía nin os radares estarían camuflados agardando a ver quen cae, senón ben á vista advertindo e previndo riscos.
En resumidas, que nos chuchan os cartos por todas partes. E temémoslle ás novas medidas polas que quere rexerse a Seguridade Social pois semella que só pretende beneficios como se fose unha empresa con cotización na Bolsa, e desconfiamos de que volva aquel «san Brais do Grove, que curou a oito e matou a nove». E volveu a tomar a palabra Afonso, para sacarnos o pesimismo de encima contándonos como o tal médico da súa parroquia tiña un cliente (e digo ben), que cada pouco ía á consulta queixándose dun formigo na cabeza, e cando a rascaba semellaba que tiña un vulto que ó tocalo aínda lle picaba máis. O médico atendeuno, miroulle ben a cabeza e o pescozo, prohibiulle tocar aquel gran e deulle un frasco cun líquido que había de botarlle cando tivese o proído. Pagou o paisano e cando o frasco se lle acababa volvía á consulta a por outro. Ata que un día o doutor houbo de ausentarse e deixou no seu sitio ó fillo que acababa de sacar a licenciatura.
E ese día, precisamente, apareceu pola consulta o paisano aquel coa comechón de sempre, pero o novo, querendo ver a razón do mal, aplicoulle a lupa, colleu unhas pinzas, arrincoulle a causa de tal doenza e mandouno para a casa sen frasco e cheo de desconfianza do médico novo, que tan axiña despacha á xente. E foi o novo a contarlle ó vello o que lle acababa de pasar, que aquel só tiña unha carracha pegada entre o pelo e esixíalle non sabe que cousa.
-¿E sacácheslla verdade?, pois acabóusenos o carrexo.