Nun 24 de xullo de moita calor, véspera do día de Galicia, hai moitos anos, fomos toda a familia á praia de Razo e picoume unha abella nunha perna, que con amoníaco foi pasando. Aquela noite caeu unha tremenda tormenta eléctrica. Pasei moito medo. O outro día, comentándollo a unha veciña, díxome: «Pois eu non lle teño medo aos tronos, téñollo aos lóstregos». Na seguinte fin de semana, fun á praia de Samil. Alí sentado na area con unha cervexa, unha abella pousóuseme mesmo onde eu tiña que arrimar o beizo de abaixo. Esperei un bo anaco, pero á abella debeulle gustar o zume de malta e cebada. Tiña moita sede, collín o dedo corazón e o polgar e deille como se fose unha bóla. Caeu na area e enterreina ben fonda. Alí seguín coa miña cervexa, cando vexo buligar a area e a abella saír voando cara a outra perna. Esta vez non me bastou o amoníaco e tiven que ir por urxencias. Diagnosticáronme alerxia ás abellas. Teño que ter moito coidado: nin sequera vexo a abella Maya. Dende este verán tiven dous medos máis: medo ás abellas e aos lóstregos (aos tronos non).
Medo aos ratos xa llo tiña de pequeno e miña nai ameazábame con encerrarme no faiado con eles cando me portaba mal. Teño outro medo, pero ese non volo vou contar. Nin a anécdota de Milán. Non vou contar o que pasou aquel domingo que cerraban moitos bares e eu tiña moita gana de mexar. Andamos dous amigos e eu a buscar un bar para mexar, pero non o demos atopado, así que un díxome: «Mexa aí contra esa árbore, ¿ou tes medo que cha vexan?». Díxenlle: «Non, non teño medo de que ma vexan, teño medo de que non ma vexan». A verdade é que facía un anaco que estaba lostregando e tiña medo que ma picara unha abella.