Primeira novela, primeira participación nun premio e primeiro premio.
Iolanda Zúñiga cambia de distancias, pero asegura que hai algo que conserva na novela dos relatos breves.
-¿Presentarse e gañar cambia a súa perspectiva da literatura?
-Teño algúns nervos porque era inesperado para min. Pero nada máis. Non creo que cambien moitas cousas. Quizais cos cartos gañe certa liberdade para escribir, quizais gañe un pouco máis de tempo para escribir o seguinte.
-¿De «Vidas Post-it» a unha novela, buscou ese cambio de xénero?
-En ambos casos, os libros tiñan as dimensións que pedía a historia. Periferia ten nove capítulos e o fío que os une non é tan decisivo como para que cada un deles non poida ser lido de xeito independente. Niso creo que hai unha relación entre os dous.
-No caso da novela tamén hai un escenario concreto, unha favela de São Paulo.
-Creo que é un espazo que lle vai ben, pero tamén podería ser extrapolable a calquera outra grande cidade. Fala das periferias e da xente que vive nelas. Fala, en realidade, da imposibilidade dos rapaces deses lugares de saír da circunstancia que teñen: fame, narcotráfico, armas. Utilicei esa paisaxe porque a vivín unha tempada, pero tamén foi dun xeito casual que cheguei a ela.
-¿Dende alí vese solución a todos eses problemas?
-Non estiven alí tanto tempo e tampouco son socióloga como para poder saber como derivaran esas cousas. Pero a impresión que teño é que cada vez esas periferias serán máis gueto porque hai moita xente de alá que non está interesada en saber o que pasa neses barrios. Tamén me parece que tanto a pobreza como o narcotráfico ou as armas son cousas que se retroalimentan de maneira que os rapaces alí non encontran outra saída que dedicarse a iso.