Co cen proxectos en marcha inmersa no seu traballo, Yolanda Castaño (Santiago, 1977) recibiu o xoves co unha «sorpresa enorme» o Premio Ojo Crítico de Poesía polo poemario Profundidade de campo . «E o que pasa cando te premian sen haber presendado a o concurso». Porque iste premio que concede Radio Nacional de España fallase entre as publicacions feitas por autores novos durante o ano nas diferentes linguas de España.
-¿Cómo senta iste premio?
-Nos o esperaba para nada. E ademais creo que nunca se dou antes a unha obra en galego, así que tamén lo tomo como un tanto que apuntarnos os que escribimos en galego. Espero que sexa o primeiro de unha longa lista. E que vayan poniendo os ollos en todo o que se esta facendo por aquí.
-Destaca o xurado a proposta moral do poemario. ¿Pensaste en iso cando o escribiu?
-Totalmente e o valorei moito cando atopei o ben interpretado que estaba o meu traballo. As veces parece que os críticos ven máis da intención do propio autor pero en realidade o máis das veces e o reves: o autor o autora ten tropecentas mil intencións que non chegan del todo aos lectores.
-Critica o xuizo pola aparenza externa.
-Eu quería facer unha alusión a unha problemática moi real neste tempo das personas e mais das mulleres que é o constante xuizo que se fae a seu aspecto, a imaxe da muller como campo de abono para todo tipo de prexuizos, estereotipos e tópicos.
-No seu caso tamén a afecta.
-Nesta sociedade que privilexia tanto o imperio da imaxe moitas veces nosa imaxe pode desviar a atención do que a lo mellor a nos verdaderamente nos importa, que pode ser noso traballo e pode eclipsar o que somos. E a xente chega a reprocharte algo de iso: «me chama mais a atención a tua imaxe que o teu traballo, e a culpa de iso tenla ti».
-Tamén fae poesia para nenos.
-Eu empecei a escribir por Gloria Fuertes. Por iso sentíame en débeda tamén de facer o que poidese. De tratar de contribuir a educar ese gusto poético dos nenos. Por iso escribo para eles e fago contacontos.