«O consenso é vital para o equilibrio e a supervivencia do Consorcio»

Van alá 25 primaveras desde que se constituíu o Consorcio, un tal 28 de abril de 1992 e na casa de Vaamonde andan movéndose para celebralo. «Longa vida ao Consorcio, ata as próximas vodas de ouro polo menos. E ate o infinito», di a súa xerente Belén Hernández en resposta a unha interrogante deste redactor.

-Feliz aniversario.

-Moitas grazas.

-Son uns cantos anos.

-Si, vinte e cinco xa dan para unha historia.

-¿Estes organismos chegan a envellecer?

-Claro, porque están formados por tres administracións e dependen da vida destas. Pasan momentos mellores, peores. De todos xeitos eu non diría que envellecen, pero si que teñen vida propia.

-Esas administracións están na palestra polo financiamento.

-Xustamente agora é o momento máis raro para falar disto, porque non hai problemas reais. Si que os houbo no pasado. Se as administracións conteñen o gasto pola crise, iso afecta. Depende dos momentos das administracións, dos seus recursos, orzamentos, organización. Tamén pasou co Concello.

-O temor é sempre á baixa económica, nunca á alza.

-O escenario dos últimos anos foi ese en todos os casos, e non só no do Consorcio. Foi á baixa en todos os aspectos, servizos e administracións. A crise foi pavorosa, e aínda diría que o Consorcio non saíu malparado comparado con outros sitios porque mantivo a esencia.

-¿Mantense un bo equipo?

-Si. Só podo falar ben del. A xente é vinte e cinco anos máis vella pero hai un bo ambiente de traballo, remamos na mesma dirección e recuperamos a ilusión e o horizonte.

-Son dez millóns de orzamento. ¿Non lle faría falta un pico?

-Un pico, dous picos e tres picos. A excepcionalidade da cidade require moitos recursos. E agora introducimos unha variante que é a sostibilidade, que tamén require fondos. E logo hai que estar sans e guapísimos porque somos referentes para millóns de visitantes. Claro que queremos un plus para iso, máis que un pico.

-¿Madrid, dono e señor do Consorcio?

-Non, non, para nada. A achega do Estado sempre foi a máis importante no Consorcio e a partir do 1 de xaneiro do 2015, en función da lexislación vixente, estes organismos quedan adscritos ás administracións que aporten más do 50 % do capital. E entón pasamos a depender da Administración central. No traballo do Consorcio si ten repercusións importantes porque nos esixen como a calquera ministerio. Pero a presidencia tena Santiago, que é quen coñece realmente as necesidades propias.

-Din que o de Santiago é dos que mellor se portan para Madrid.

-O que escoito é que están moi contentos co Consorcio de Santiago porque a traxectoria de 25 anos avala unha boa xestión. E somos pouco problemáticos en xeral. Aquí sempre se consensuou todo. Non traemos nada que poda xerar polémica e hai lealdade por enriba de calquera outra consideración. Claro, comparado con outros consorcios iso é unha satisfacción.

-¿Perigou ou perigará algunha vez ese consenso?

-Dende que estou eu, nunca. E se despois de 25 anos non somos quen de mantelo, sería para chorar. É fundamental ademais para o equilibrio e a supervivencia do Consorcio.

-¿As relacións co Concello?

-Nesta mesa as relacións son inmellorables. Fluidez total entre as tres administracións.

-Refírome ás súas co Concello.

-Eu traballei moi ben cos dous presidentes que me tocaron no Consorcio, dende a base da confianza e a lealdade en calquera caso. Se non é así, o mellor que podes facer é marchar. Eu só podo ter palabras de agradecemento.

-Unha boa bagaxe de 25 anos da moito de seu.

-Houbo exercicios de 25 millóns de investimentos. O que podo dicir é que sen o Consorcio non habería esta transformación da cidade. Non teriamos Palacio de Congresos, Multiusos de Sar, finca de Simeón, a orquestra, parques, viarios,... A cidade sería distinta sen este organismo.

---

---

---