A ti, que un día, talvez unha noite de insomnio, decidiches poñer punto e final a cada punto e coma triste da túa vida. A vós, non resignados, que agardades boas noticias no buzón do presente. Aos cómplices de cada xoves, quero informar e informo. Que volverá o inverno, pero que serás capaz de meter as mans na neve e encontrarás o calor da infancia entre os teus dedos. Informo da desaparición dos medos e temores, da escuridade, da soidade que ninguén quere compartir contigo. Informo da primavera cando novembro e a súa noite borra as estrelas e o sol, desaparecido en combate, alimenta a terra doutros planetas. Informo do paraíso, que está en cada minuto que podes vivir e vives despreocupadamente, nas emocións pequenas, no leve canto do xílgaro que aínda rebrota non teu peito, nas mans luminosas que pousan no teu rostro o afecto dunha caricia, no abrazo que te abraza de verdade intenso e sen fuga, da amizade que congrega risas e canto, do sosego dos versos que non sabes escribir e porén levas escritos nos teus ollos de pirata. Informo, confidencialmente e sen que sirva de precedente, das moitas alegrías e das escasas dores que restan. Do futuro, con implacable vigor, digo que ha de ser de chuvia de pétalos de gozo: esa flor que non deixaches de buscar dende que a razón rabuñou o teu adentro, caladamente. Informo da inocencia, que persiste na mirada noble dos que dan entregan levantan. Informo do amor, que non resiste a vaidade de aparecer en calquera recanto dos días que queden por vivir. Informo da victoria da bondade por riba da soberbia da inmoralidade ou malicia. A ti, que un día, talvez unha noite de insomnio, decidiches poñer punto e final a cada punto e coma triste da túa vida.