Hai amigos que saben conquistar unha cadeira en calquera parladoiro e manter a atención de todos cun silencio reverencial. Amigos que, en vez de darlle ou non a razón a este ou aquel comentarista afeito a gañar o seu salario por minutos de boureo en pantalla, nos traen contos e vivencias para facernos ver como non se poden sacar conclusións rápidas de calquera suceso, como está pasando estes días coas moitas teses que rodean os máis tráxicos sucesos ocorridos neste país en moito tempo.
Deixando penas a parte, para demostrar que o que parece non ten porque ser verdade e que a realidade sempre é moito máis simple do que semella, chegou ó parladoiro o amigo Afonso, quen cada vez que vai de viaxe, ha de volver con algunha novidade que contar, e cando non lle perderon a maleta trocáronlla pola dun mafioso ruso, e cando non encontrou á señora da limpeza duchándose no seu baño, foi atracado por un sucedáneo das coplas de Sabina. Por iso, cada vez que el volve dalgunha excursión todos agardamos as súas novidades para que nos sorprenda cos seus fantásticos e ata irracionais contos de dobre lectura.
A desta vez semellaba tétrica ?quen puidera estar á súa altura narrativa?, falando de cando, no avión en que ía para visitar a un fillo arquitecto, que traballa de capataz de lagoeiros no Canadá, sentiu de súpeto, no mesmo intre de despexar, dentro do compartimento das equipaxes de man un lamento ronco, unha especie de queixa que apenas durou uns segundos, e a el tróuxolle á memoria a infinidade de accidentes aéreos sen sobreviventes. O primeiro que pensou foi que a fuselaxe do avión estaba rachando, e inmediatamente apertouse contra o respaldo do asento e mirou para o seu compañeiro, quen asemade estaba cos ollos cravados no compartimento. «Nin que fose un cristián» ?exclamou este ó cruzarse a mirada.
Pasou o conto, e xa en rota, cando todo ficaba tranquilo e case se esquecera daquel lamento, ó pasar unha zona de turbulencias atmosféricas, de novo volveu sentir ese ruído, que o alertou, e antes de que se decatase xa o veciño de asento estaba chamando á azafata, asegurándolle que de dentro do armario saía unha voz, que non fose un animal que estivese alí encerrado, ou algún contorsionista metido nunha maleta; e a azafata vendo todos os ollos da pasaxe fixos naquel punto, abriu e mirou, buscou por ver que había e todo o que atopou foron bolsas, maletíns e abrigos, aumentando o rumor entre os pasaxeiros da contorna que aseguraban ter oído voces. A azafata foi tocando todo, palpando cada vulto cos finos dedos da man enluvada, ata que, ó empuxar un bolso volveu aquel lamento ronco a deixarse escoitar, e entón xa todos os viaxeiros postos en pé, mirando e sinalando cara aquel lugar, «aí o está», aterrados con aquela voz estraña, deron un paso atrás. Pero tamén nese intre, o meu amigo Afonso, póndose vermello, intentou calmar á pasaxe no seu inglés macarrónico, que non era ningunha pantasma o que levaba no seu bolso para o fillo afeccionado ó folk, senón unha gaita que, antes de subir ó avión lle ensinara a un veciño, e cos apuros, cando chamaron para embarcar, gardouna sen desinchar de todo e, por algunha desas argalladas da física que suceden cando ninguén sabe que pasa, a presión comprimiu o fol e soou a palleta.
Non sei se sería certo, pero serviu como exemplo de que a imaxinación crea fantasmas e saca conclusións sen comprobar antes os sucesos.