Querido e admirado patriarca:
Hoxe repenican as campás da terra para honrar os teus moitos anos de alento. Hai máis de corenta anos que te coñecín. Era a miña primeira escola como mestra e abrístesme as portas da casa de tal xeito que sentín cada recuncho daquela vivenda de Pontecesures tan meu coma a propia casa de meus pais. Aínda eran tempos que secuestraban bocas e ti, nesa noite que tantos anos durou, ensináchesme a amasar o pan da identidade. Continuaban os días petroleados que duraron media vida e ti frecuentabas criptas cheas de perigos. Comecei a comprender: falabas a lingua de meus pais, sen prexuízos. A escola, o amor ao país, a familia, o pensamento libre e o exemplo de honestidade foron sempre a túa arma de resistencia para soportar aquelas inxeccións de xeo. Préstame presumir da miña relación contigo.
Galicia enteira é hoxe un orballo enfermo de melancolía.
Ti que cruzaches onte a ponte definitivamente, ¿que andarás a argallar neste intre? ¿Quizais enchoupando de soños outros lares para descubrir as infinitas cores dos ceos mentres nós tanxemos melancolías? Fagas o que fagas, estou certa de que seguirás fiel ao teu compromiso con Galicia. Horto e xardín, iso es ti.
De corazón.