X amais me gustou portar con bandeiras. Estou tan segura de cal é a miña que non necesito andar manifestándoo dese xeito. Eu son das que miden segundo as obras os feitos. Eu son como son e de onde fun sempre, da cultura na que me criei e me fixo converterme en min. E cando vexo o meu país sufrindo, sufro. E cando a miña terra esmorece, sinto que é a miña terriña, e dóeme. E cando a xente emigra, marcha un anaco de min con ela. E cando me falan na miña lingua, síntome orgullosa e revivo. E cando regreso dunha viaxe, sorrío ao sentirme na casa.
Eu son outeiro, morriña, devezo, arró, xenreira, brétema, castiñeiro, fouciño, regato, madriña, vento fuxidío, mar salvaxe. Crianza e futuro. Apago o lume dos montes, limpo as praias de chapapote e apaño as patacas no seu tempo. Pago os impostos e, mentres poida, non me hei de ir de aquí, a miña casa.
Non son ningún símbolo, non represento nada. Son unha veciña máis deste pobo. Punto.
Son. Estou.
E cando me aperten e case afoguen, berrarei e protestarei. Sentirei a carraxe por dentro, e doeranme os sentimentos. Pero seguirei sendo o que son. Non me converterei en cidadá rusa. E menos o faría se fose un símbolo para o meu país. Non por cartos. Nunca. Por sorte, teño unha cultura de meu, non son apátrida. Posúo raíces ás que agarrarme e regresar cando me perdo, que me indican de onde veño para saber a onde vou. Isto ten un valor incalculable. Fachendearía, sen necesidade de bandeiras, de ter este tesouro, non de abandonalo.