Ata os rapaces da escola de música de Boiro botaron o seu cable para que quitasen á luz dunha santa vez o seu oitavo disco. Dúas baladas, tralla do país e traballo de metais para outra noite, esta noite, na mesma sala na que Heredeiros asinaron o seu retorno, hai un ano
24 may 2013 . Actualizado a las 18:53 h.Ordes| Sala LP 45 | Hoxe | 22 horas | 25 euros: entrada + disco
Xa vai alá máis dun ano. O 3 de marzo do 2012, Heredeiros da Crus asinaban o seu retorno aos escenarios cun concerto na discoteca LP 45, de Ordes, que petaron ao meter alí dentro tres mil e pico almas. O número desta xente, con todo, semella ser o oito. Oito anos de separación. Oito baterías. Oito discos oficiais, contando co que esta noite presentan no mesmo lugar que daquela. Un exercicio de Jard Rock con Fe, o que levan facendo dende que todo comezou, aló polo 92, nun jaliñeiro de Castiñeiras. Antón Axeitos, Tonhito de Poi, á guitarra rítmica; Francisco Velo, O Jran Fran, ao baixo; Tucho Novo, Tuchiño, alias Tumba Brajas, á guitarra solista; Javier Maneiro, Jarfuxo, ás voces; e Manu, dándolle solidez á percusión, defenden o legado da cruz.
Retorno ao «jaliñeiro»
Non lle hai que facer. Sen un guía resulta imposible atopar nada entre as ruelas reviradas de Castiñeiras (Ribeira). Tonhito fai o choio. Arriba da rúa Nova, camiño do camposanto, houbo en tempos un galiñeiro, o da súa avoa, no que a banda atopou un primeiro local de ensaio. Del xa non queda nada, grazas ao eficaz labor demoledor do tremendo urbanismo do país. Pero nesta historia hai outro jaliñeiro, este con jota maiúscula, que aínda sigue en pe. Nel gravouse aquel vídeo do Xabarín no que cinco rapaces cantábanlle as grazas a un jallo bravo coma poucos. Nel agardan os outros catro heredeiros para falar do seu novo disco. «Mira para aí, ¿ves esa cebola? É a mesma que saíu na TVG?». Fala Tucho, ao que hai que lle ir desbrozando as vaciladas ata despexar o seu discurso musical.
Razóns para un novo disco
Para comezar, a el débese o título deste oitavo traballo. «¿Que por que Jard Rock con Fe? Porque non había outro». Ben, en realidade o xogo de palabras procede dunha camisola personalizada diante da pesadísima reiteración propagandística da coñecida cadea de locais. «Non sei como, pero a ninguén se lle ocorrera, nin sequera o imitaron cando fixen unha camiseta en Santiago». «¿E logo? É o que facemos, Jard Rock con Fe», remata Tucho. Isto, polo que ten que ver co nome. O de facer novos temas, engade Fran, vén da man da súa volta aos escenarios, o ano pasado: «Daquela non sabiamos se fariamos unha xira, pero o que si estaba claro é que se había que seguir sería con novo material, nada de vivir de rendas». A todo isto, o galo non será, coma as cebolas, o do vídeo, pero cando colles unha galiña e lle andas atrás ás outras revírase igual. Perigo de peteiraso e cambio de terzo.
Canción de «desenjanche»
Tucho arrinca, coma sempre, en quinta: «Como iamos tarde, encargámolos, son temas de encarga». Fran baixa marchas: «Algunhas das cancións máis potentes, máis roqueiras de Heredeiros, están aquí. A Duquesa de Poi, Supernovedá ou Comechopos. Neste disco tamén hai temas nos que nos poñemos serios coas letras. Hai unha balada dedicada a María, unha amiga nosa, especialmente de Tucho, que morreu nun accidente de coche. Corasón de Carballo, unha de desamor -«de desenjanche», precisa Javi- E logo, os típicos nosos, Sexo y puticlús, Camello sen joroba, de festa, de carallada». «Aí van temas frescos do día, fresquísimos, do último momento, case do mesmo día que viña o produtor; e son algúns dos mellores, deses que redondean o disco, que lle dan o que lle podía faltar, demos no cravo», redondea, agora si, Tucho. Produce Juan de Dios, que puxo o equipamento técnico preciso para gravar, a meirande parte do material, nos locais públicos de ensaio de Boiro -«unha mágoa que estean tan desaproveitados», indica Fran- e ata os rapaces da escola de música meteron voces.
Entrada con premio
Estamos xa en Aguiño, na mesmiña boca da ría, con Sálvora á vista, nun alpendre de mariñeiros reconvertido en sala de máquinas. Chegan José, Moncho e Carlos con saxo, trombón de varas e trompeta baixo o brazo. Tamén Susana, responsable con Jete dos coros. Só falta Quique Otero, o teclista, para completar o equipo que subirá ao escenario de LP 45. Comeza o ensaio con Non che teño medo, emotiva confesión dun tarsán de barra, un cachimán que non quere pelexar «porque te pode lastimar». Os metais e as voces de Susana danlle un punto ás aventuras do fulano. Este foi, precisamente, o último tema en saír a pasear pola Rede antes da presentación dun disco que Heredeiros quixo reservar en estudado silencio ata agora. «Queriamos ter o detalle coa xente que veña ao concerto de que fosen eles os primeiros en levar e coñecer o disco, para que o vaian poñendo no coche no camiño de vota». Así explica Fran que con cada entrada desta noite se distribúa un exemplar de Jard Rock con Fe.
Tempo de alcol para contratos
A última vez que a banda entrou no estudo corría o ano 2004. Aquel Chicarrón tiña un bo son, pero escasa sintonía co que o grupo, que pouco despois botaba o peche, tiña en mente. ¿Que mudou nestes nove anos de paréntese? Minutos de silencio ata que Tucho, unha vez máis, tira de retranca: «Pasou o tempo e que, dende que me operei da vista, agora vexo a xente cando toco». «Home, máis tranquilidade, xa non lle fas caso a certas parvadas; eu, por exemplo, os concertos da xira do ano pasado saboreeinos coma ningún», subliña Fran para deixar paso a Tonhito: «Con 20 anos estás tan borracho que non tes tempo nin de ler os contratos; o tempo que lle dedicas ao alcol quítasllo a ler os contratos; xa nos roubaron bastante; agora, nestes anos, aprendemos a ler». Ben, todo iso, e Manu á batería, dándolle estabilidade a un posto que sempre estivo no aire. «Manu é excelente -sostén Javi Maneiro-, ademais dun tremendo músico é un tío fantástico».
¿Que pasa coas influencias?
Pois que vai pasar, que son as de sempre. As dos clásicos. «Aquela maxia que tiña o rocanrol cando aquí os discos se vendían nos videoclubs», lembra Tucho. Sen ir máis lonxe, aquela entrega dobre que en 1991 se marcaran Guns N?Roses con Use Your Illusion. «Eu fora mercar os discos na moto do meu pai, unha Puch Borrasca espectacular, cos capachos aos lados; veu por tras o coche duns amigos e rematei nunha charca, coa trenca escarallada». Fala Tucho de AC-DC, dos Rolling, deste pau vai a cousa. Resoa a música dos Heredeiros entre as chabolas nas que os mariñeiros de Aguiño gardan os seus aparellos. Volta a rubir polo urbanismo castrexo, inmune a GPS e outras lindezas. O vento, a zoar tremendo. De aquí saíu esta xente. Como para non ter fe no seu Jard Rock. Duro, polo menos, ten que ser, compañeiros.