Accidente en Santiago: De vecinos a héroes en Angrois

cristina m. carou / i.c. SANTIAGO / LA VOZ

GALICIA

Residentes de la parroquia fueron los primeros en llegar a la zona del siniestro y se volcaron en las labores de rescate

29 jul 2013 . Actualizado a las 15:54 h.

Tras un día teñido de tragedia, los vecinos de Angrois luchan por recuperar cierta calma. Tarea que parece casi imposible después de los impactantes momentos que vivieron durante la noche del miércoles. Algunos muy nerviosos, otros sin poder creérselo todavía, van dejando testimonios escalofriantes, pero también historias que reflejan el valor y la entereza humanas. Y es que, justo después del accidente, una marea de vecinos abrió la alambrada que separaba las vías del pueblo y se lanzó a rescatar y atender a los heridos.

Una de las vecinas, Pilar Montoiro, estaba trabajando en una finca que colinda con las vías. «Eu vin que o tren viña cara a min e xa larguei correndo porque pensei que se me botaba enriba. Viña botando chispas por todas partes», declara profundamente impactada. Fue una de las primeras en dar el aviso y en correr hacia el siniestro. «Trouxemos mantas, toallas, non chegaban a nada... Había xente que pedía auxilio, que pedía que a sacáramos de alí, pero se atendías a un non podías atender a outro. Non paraba de saír xente morta. Horrible, horrible. E unha prima miña viña nese tren. Ela saíu polo seu propio pé, e chamoume, pero eu non a recoñecín porque estaba toda chea de sangue. Díxome: ¡Pili, son Ana! ¿Que pasou, por Deus, estou morta? Ela mesma cría que morrera. Estaba en estado de shock».

También Ramón Rivas acudió enseguida con su hijo al oír un estruendo, y junto a otro vecino, sacaron a la primera víctima del tren. «A ela doíalle moito o colo e non paraba de preguntarme como me chamaba. Puxéronlle o collarín e quixen marchar para seguir axudando, pero non quería que me separase dela. Tívena que deixar co meu fillo», dice, consternado, mientras contempla una foto de la joven a la que ayudó. «Hoxe a familia logrou poñerse en contacto comigo. Vanme chamar despois, e a ver se me din como está». Recordar el accidente hace que se ponga a temblar. «Fixemos o que puidemos. Hai rapaces do pobo que teñen as mans esnaquizadas polos cristais de sacar á xente dos vagóns. Todo o que se puido facer fíxose».

Fueron muchos los vecinos que, arriesgadamente, se introdujeron en los vagones siniestrados para excarcelar a los heridos. Es el caso de Ricardo Martínez, un trabajador de turno de noche que acababa de acostarse poco antes de la catástrofe.

«Deiteime ás oito menos cuarto da tarde, para levantarme ás once para ir traballar. Cando oín ese estrondo levanteime para ver e xa veu miña muller: ¡Descarrilou o tren! Saín mangado e en canto vin o que había xa enfilei para dentro dos vagóns. Non o pensei dúas veces». Lo primero que vio en cuanto entró fueron cuatro cadáveres. «Non contei o tempo nin os mortos que había. Eu o único que pensaba era: ¡vivos! Para fóra con eles», informa con una templanza digna de admirar. «Os vagóns recorrinos todos. Ata que os policías dixeron que estaba todo feito, que xa non quedaban superviventes, e dixéronnos que xa podiamos marchar, que o resto facíano eles».

Pero los habitantes de Angrois también expresaron su disconformidad con la actuación de las autoridades políticas. Después de haber estado toda la noche ayudando, los echaron de la zona cuando la comitiva del presidente del Gobierno llegó. «É unha vergoña. Os policías viñan gritándonos que saísemos do lugar. Os señores políticos estiveron mirando, pero non se mancharon o traxe», señala Ricardo Martínez más que disgustado.

«Trouxemos mantas, toallas, non chegaban a nada.. Había xente que pedía auxilio»

Pilar Montoiro