Volve transitar Manuel Rivas polo xénero da poesía e faino cun espléndido libro no que se interroga e nos interroga arredor dos conceptos do esquecemento, da natureza e a insurxencia
21 ago 2015 . Actualizado a las 05:00 h.A necesidade de expresarnos e lembrar, o poder da linguaxe e o cruzamento incesante de camiños que a vida é, percorren este discurso poético de Manuel Rivas que casa, en feliz confluencia, o popular, os haikus e as luzadas surrealistas.
As composicións abeiradas nun primeiro grupo -inspirado nunha cita de Camões- falan da «terra que se esconde», suxerindo as descubertas posibles que impactan no cerebro e mais no corazón para deseñar, con rapidez e intensidade, unha cartografía onde o espazo protagonista é a natureza que poboa o ser humano: a terra adquire corporeidade, fala e berra transmitindo o «rumor da Historia», sen esquecer aqueloutros espazos concretos -Monelos, Zas, Sabucedo, Monte Pindo, Soesto...- sobre os que tamén hai algo que transmitir pois, ao nomealos, os segredos que atesouran nin se perden nin se esquecen.
Na segunda sección -A báscula de Ohio- os obxectos aprópianse da virtude da evocación, desvelándose os ángulos da memoria máis íntima que abraza unha poderosa vontade de subversión imaxinativa para que a ironía, a carón dunha relectura crítica de tradicións, crenzas ou lugares comúns, revele con forza a súa dimensión máis hipnótica. Un conxunto de prantos ou lais, cheos de intensidade emocional, conclúen un libro vibrante e, non o dubido, con vocación de permanencia.
Da escola dos peripatéticos dicíase que os discípulos aprendían paseando e escoitando. Este A boca da terra paréceme, alén da súa fascinante enxeñaría metafórica do latexo reflexivo tantas veces real e doloroso que o goberna, fermosamente peripatético: con el aprendemos ao transitar un camiño cheo de revelacións e insurxencias e, de agasallo, emociona.
A boca da terra. Poesía. Manuel Rivas. Xerais. 104 páxinas. 13,50 euros