A visión do glaciar Ecology, no fondo dunha pequena badía, e dos xélidos acantilados verticais de máis de 30 metros resulta impresionante. É unha paisaxe que impacta
17 jul 2017 . Actualizado a las 14:25 h.Se escoitan con atención, pode que o vento de vendaval que entra por Sálvora lles traia as risas do meu compañeiro Marc Carriquí da Universitat des Illes Balears dende a illa do Rei Xurxo na Antártida. Eran as 17.00 horas e preparábamos para ir facer un recoñecemento da zona despois dun longo día de medicións.
E de novo as skúas (ou págalos) fixeron unha das súas. Saquei a bolsa de lixo do laboratorio da estación antártica polaca Arctowski, volvín entrar para poñer as botas e ir ao almacén (en total 10 segundos) e cando saín para fóra de novo xa tiñamos a unha skúa furando a bolsa a peteirasos e espallando todo o lixo… De novo, as skúas encontran a súa maneira de facer unha das súas.
En fin, arranxamos o desastre, e dirixímonos cara o glaciar Ecology, a uns dous quilómetros ao sur da base Arctowski. Na subida ao outeiro de Puchalski, Marc fíxome unha pregunta importante: «Se todos os frugais almorzos polacos tomamos ovos fritos, ou revoltos, ou ovos cocidos… e dende hai un mes que estamos aquí nin lles trouxemos nin lles trouxeron alimentos, ¿como fan para manter os ovos frescos?». Manter os alimentos ben conservados aquí é bastante sinxelo incluso no verán, só necesitas un colector tipo obra e xa tes toda unha cámara frigorífica garantida. De feito, o problema pode ser o contrario: que estean conxelados de máis.
As nosas importantes elucubracións sobre como fan os polacos para manter os ovos frescos acabáronse cando tras superar o último outeiro un inmenso estoupido se propagou por toda a badía Almirantazgo. Miramos ao noso redor e non detectamos de onde procedía semellante ruído; uns últimos pasos ata ese pequeno curuto e Marc veu por primeira vez o glaciar Ecology, no fondo dunha pequena badía que será de ancho coma a ría de Beluso.
Miles de anos
Observabamos unha morrena de xeo acumulado durante miles de anos abaténdose sobre o mar, encaixada entre as agrestes ladeiras de dous cumios. Miro para el e está cun sorriso de orella a orella. Non é para menos, eses acantilados xélidos verticais teñen máis de 30 metros e a súa beleza impresiona, e iso que é dos pequeniños que hai aquí. A paisaxe impacta, quizais para un mallorquinarro non hai nada coma a Tramuntana, mais abofé que isto lle quedará na retina a este solleric para toda a súa vida.
Non podo evitar comparar o glaciar con como estaba hai un ano nestas mesmas datas; este ano vese moi desfeito, as fendas son inmensas, e ríos formados polas augas de desxeo baixan polas inmensas fracturas formando covas que alimentan esta badía de augas semidoces e xélidas.
Este ano foi dos máis quentes dende que se gardan rexistros de temperaturas, e parece que aquí tamén tivo consecuencias. Dáme a impresión que o glaciar é menos voluminoso ca o ano pasado, non só o perfil frontal que se desfai na badía, senón todo o conxunto.
Outro inmenso estoupido sae directamente do glaciar. Non vemos que ningún cacho de xeo caia no mar, así que debeu colapsar no seu interior.
Uns intres despois, un paredón do glaciar derrúbase diante nosa, centos de toneladas de xeo milenario caen coma se nada na badía, provocando un mini tsunami que se esmorea contra as rochas.
O vento que sempre sopra
Comeza a soprar o vento de novo, aquí sempre sopra o vento, un vento frío, tan frío que conxela a humidade, e é seco, por iso a Antártida considerase o maior deserto frío e seco do mundo. A evaporación é tal polo efecto do vento, que cando cruza polos vales protexidos con vexetación vese como se a terra fumegara nunha fogueira subterránea, é a auga feita vapor e liberándose á atmosfera, deixando as plantas sen o seu vital recurso.
Volvemos cara a estación, e polo camiño vemos unha procesión de pingüíns de Adelia subindo por unha pedragueira cara unha lingua de xeo, escondida nun sombrío val que mira cara o sur que quedou sen desconxelar pola calor desta semana, ¡e non fan outra cousa que poñerse a comela neve! ¡Están bebendo dela! E para máis colmo os pingüíns para baixar bótanse de barriga á neve e baixan coma se estiveran esquiando ou en trineo… A Antártida nunca deixa de sorprenderche…
Chegamos ao edificio principal xusto para a cea polaca, e alí preguntámoslle a Dasia, a relacións públicas da estación, o tema dos ovos, e díxonos que os ovos que estamos comendo (febreiro 2017) eran de setembro (2016). É dicir que hai máis de catro meses atrás trouxeron miles de ovos dende Polonia. Explica que o truco para que non se perdan está en darlles unha volta cada semana ás caixas; e que con este método van seguir comendo ovos todo o ano. A verdade é que están ben bos.