O auditorio está a rebordar. É un destes concertos gratuítos que se nos ofrecen por Nadal. Sei que moitos dos presentes viñeron polo director invitado, un francés que, pese á súa idade, xa pode presumir dun amplo currículo, e tamén polo virtuosismo dos músicos, mestres de primeira liña. Pero na sala tamén hai moitos pais que, atraídos polo prezo, fan da gratuidade sinónimo de desprezo, coa desculpa de introducir ós seus nenos no gusto musical e sen ter en conta que as preferencias e os desexos dos maiores non poden ser impostos baixo tortura. Véselles, a algúns destes proxenitores esa alegría que vai entre a soberbia e o orgullo, seguros de que os seus nenos son uns xenios porque son quen de cantaruxar dúas notas dunha nana, e eles os mellores portadores xenéticos do mundo, convencidos de que, aínda sen saber falar, as súas crianzas xa fan garabatos dignos de expoñer nunha galería de arte. Non faltan, evidentemente, os selfies de autoestima que logo circulan polas redes. Estou seguro de que moitas destas nais radiaron con ondas sonoras o feto para inculcarlle a través do líquido amniótico os acordes da novena de Beethoven, e non quero imaxinarme á criaturiña intrauterina tratando de poñer as súas manciñas nas orellas.
Despois de que os altofalantes advirtan para que apaguemos os teléfonos móbiles e demais aparellos electrónicos, faise o silencio e comeza o concerto. Precioso son que sae dunha frauta, suave, tan leve que semella que nós mesmos levitamos, apenas son uns segundos durante os que ata o tempo se detén nun relaxamento total cando, de súpeto, a nota estridente dun choro infantil provoca un repentino remexer de público nos asentos e afloran os malos pensamentos. Axiña confirmamos que hai pais torturadores dos propios fillos, nunha idade e nunha hora na que só desexan xogar sen ter que estar dúas horas sentados fronte a uns tipos vestidos de frac. Pais irrespectuosos co traballo duns músicos que ninguén sabe cantas horas lle dedicaron a preparar este concerto, e pais tan orgullosos e maleducados, que menosprezan a todos os presentes.
Certo, a cultura debe estar ó alcance de todos, pero non poden uns poucos impedir que todo un auditorio a goce, xa sexa co ruído de fondo dunha carrapeta ou co IVE mutilador. Non quixera estar preto de onde eles sentan, porque igual me daba o nervio. Ó lado destes tipos, o señor ministro de impostos é un santo.
Cando parece que o meniño calou, e a paz se viste de harmonía, foi sonar unhas notas de trombón para que un novo e estridente choro se faga oír por encima do instrumento; e á aquel choro, coma cando un can ladra e atrae os ladridos de todos os cans do barrio, todos os meniños presentes, choran, berran, gritan, falan en alto, levántanse, e algún ata sae a patear polos corredores obrigando ós atléticos pais a perseguilos con redobre de zapatos e ameazalos ó pé do escenario. Non sei se estamos en plena sinfonía de choros e lamentos ou nunha performance de rebeldía infantil. O mesmo director trata de facer unha variación sobre a marcha co fin de calmar ás feras, pero a música, amigos meus, non calma a todas as feras. E dígoo sen ánimo de ofender a quen non ten culpa.
Cando saímos non me resisto a facer unha reclamación, que ó principio de todo, cando se anuncia que se apaguen os teléfonos móbiles e os aparellos electrónicos se inclúa a frase «e métanlle un chupete na boca ós bebés».