Celso Dourado abrirá un museo sobre su pintura en Reinante

A. Quelle

A MARIÑA

07 feb 2009 . Actualizado a las 02:00 h.

Tras cerrar con un éxito de público y crítica una exposición en el Museo Provincial de Lugo, el artista barreirense Celso Dourado está inmerso de lleno en su último proyecto: Eido Dourado, un museo habilitado en su espacio singular, su propia casa, aunando el componente arquitectónico, una sala de exposiciones con obra pictórica y dos áreas paisajísticas: un jardín seco de cuarzo de inspiración zen y otro de tipo alpino. Todo ello unido, contenido y continente, por una persona: Celso Dourado.

La inauguración está prevista para finales de junio: «Faltan os detalles, a organización interna», señala Dourado, quien ahora ve ya próximo el final de un trabajo iniciado hace unos quince años y al que ha dedicado, discontinuamente, largos períodos de su vida: «É unha realización persoal, artesanal, na que a maior parte dos materiais usados son reciclados, pedras e pezas de antigas construcións., postes de tendido eléctrico, travesas do ferrocarril...».

La casa-museo se encuentra en las inmediaciones de la playa de As Pasadas, en San Miguel de Reinante. En verano abrirá diariamente y el resto del año previa cita.

Celso Dourado pasa página así de su reciente exposición en el museo provincial, de la que se muestra muy satisfecho. Arredor do debuxo recogió buena parte de la obra de Dourado, con el dibujo como hilo conductor, aplicado con distintas técnicas, desde maderas quemadas o pirograbados a dibujo a lápiz, técnica mixta y una obra importante en bolígrafo.

«Para min foi a exposición máis importante que levo feita. Tivo un grande éxito de público, según fontes do museo, repercusión e boas críticas», señaló Celso Durado, quien añadió: «Iso a min anímame a dúas cousas esenciais, a seguir traballando dentro da orixinalidade e a expresarme cara o público, é dicir, os cadros que presentei alí eran cadros para min, feitos sen ataduras, con liberdade, sen pensar nas ventas, como creo que se ten que expresar calquera creador».

Fueron obras que no se pusieron a la venta. Alguna de ellas de gran formato, acompañadas a veces de estudios y bocetos que permitían seguir todo el proceso creador.

«Á xente que veu a exposición, penso que ao tempo que lle chegaba a mensaxe dos cadros, tamén lle chamou a atención a variedade de técnicas, con materiais que dalgún xeito se poderían chamar pobres ou de consumo diario, como o bolígrafo. Dende logo non é habitual ver cadros expostos nun museo feitos con bolígrafo. Tamén causou sorpresa ver o que se pode crear despois de queimar madeira», añadió Celso Dourado, para quien los elogios y críticas recibidas fueron una «agradable sorpresa, o cal me anima moito a seguir, porque non esperaba tal repercusión».