Cando cae unha bomba, cae sempre sobre unha vida. Non cae nun lugar abstracto como quere facernos crer a burocracia da estratexia militar. Non, a bomba cae sobre unha vida humana concreta. Cae sobre un futuro que xa non vai ser. Aínda que non haxa morte, o futuro desa persoa, desa xente, xa vai ser outro. Un refacho de luz, un estrondo, e todo racha ao redor e todo fica anulado, transformado para sempre. Todo fica peor. E cae a bomba e non rompen só as casas, as estradas ou os vehículos militares. Cando cae unha bomba morre o futuro probable, a ilusión, todos os outros futuros que poderían ser e que xa non serán. Cando cae unha bomba, altérase o futuro de toda a humanidade. Porque hai quen morre. E hai quen non vai recuperarse nunca. Aínda que a bomba nin o roce.
Cando cae unha bomba cae sobre persoas con nomes e apelidos. Tanto ten en realidade que sexan dun país ou doutro. Cando cae a bomba, cando impactan as balas, cando se esgazan os corpos, hai persoas concretas que padecen esa dor. Hai nais que choran. E todas as nais, as de Palestina, as de Israel, as de calquera guerra perdida do mundo e que xa non sae nas novas do telexornal, choran igual. Se che arrancan o que máis queres, e o que máis amamos son sempre os nosos fillos e fillas, daquela, a dor é infinita, imposible de explicar con palabras, moito menos con estatísticas ou celebración de obxectivos xeoestratéxicos. E a dor non distingue credos, cores de pel ou filiacións políticas. A dor é a dor. A morte é a morte. E sempre son os mesmos a quen lles doe e sempre son os mesmos a quen matan. En todas as guerras hai unha nai chorando que é a mesma nai e que somos nós e que son os mortos e que son os amores, aventuras, risas, crianzas… Todo iso que os seus fillos e fillas non van poder ter.
Cando cae unha bomba morremos todos. Ou quizais xa estamos mortos antes de que caia. Porque se vivir é sentir, comprobado que vemos as novas e escoitamos que morren bebés e que morren civís e xente que pasaba por alí e que o único que queren é respirar, e amar, e odiar, e sentir e, en definitiva, vivir, e aínda así seguimos tan panchos coas nosas vidas. Daquela é que quizais xa estamos mortos porque non sentimos, porque non nos afecta. Porque non nos chega nin o eco distorsionado da bomba.
No fin de contas, todos tiramos as bombas e a todos nos caen na cabeza. E, mentres, morre a diplomacia, o sentido común e a ética humana. Esgazadas todas polas bombas de acio da desesperanza.