Karolina e Mario, pais de Xacobe e Tareixa: «Volveriamos ter os nosos fillos con 17 meses de diferenza unha e mil veces»
YES
Entre os dous, os fillos desta mestra e este carpinteiro non suman tres anos. Esta parella de Betanzos conta como é o seu día a día e como logran conciliar
14 sep 2024 . Actualizado a las 16:48 h.«Cando se poñen os dous a chorar ao mesmo tempo, non hai chupete que calme a festa que se arma nesta casa». Así resumen Karolina García e Mario Gutiérrez a súa vida con dous nenos que apenas se levan 17 meses: Xacobe, o seu fillo maior, acaba de cumprir 2 anos e a súa irmá Tareixa ten 7 meses. O seu, aseguran, foi por elección: «Sempre tivemos claro que os fillos que tivésemos queriamos que fosen con pouca diferenza de idade», defenden.
Iso si, se cadra non contaban con tan pouca diferenza: «Cando nos demos conta, a nena xa estaba feita!», exclaman. «Temos que recoñecer que foi antes do que tiñamos pensado. Cando o médico nos dixo que podía volver quedar embarazada, decidimos poñernos e que viñese cando quixese. E veu rapidísimo!», conta Karolina, que explica que, se ben querían que os seus fillos nacesen próximos no tempo, ese non era o proxecto inicial: «A idea era que se levasen de dous a tres anos, para respirar un pouco. Cando vin que me quedase embarazada dixen: ‘Se aínda teño un bebé!’. A verdade é que me angustiei un pouco», confesa Karolina. Distinta foi, en cambio, a reacción de Mario: «Se o tiñamos claro, que máis daba que se levasen 17 meses, 20 ou dous anos? Sabiamos que ían ser dous nenos pequenos e ía ser difícil de todas formas, así que a vivir o momento», recorda.
Aínda que repetirían, non negan que quizais terían cambiado algunha cousa: «Para nós foi unha marabilla, pero se agora tivese que dar un consello recomendaría esperar polo menos dous anos», conta Karolina. Outro aspecto que esta nai considera relevante é a idade á que se afronta a maternidade: «Se realmente se queren ter os nenos seguidos, eu recomendaría non telos moi tarde. A medida que pasan os anos perdes a paciencia e as cousas complícanse», alega. «Se as circunstancias mo permitisen, teríaos entre os 26 e os 28», especifica Karolina.
E así foi como esta mestra de 32 anos e este carpinteiro de 34 crearon a gran revolución das súas vidas. A súa motivación estaba clara. Tanto Mario como Karolina son fillos únicos e contan que sempre tiveron «a ilusión» de non repetir ese patrón: «Queriamos que tivesen ese apoio e que puidesen vivir as etapas da vida ao mesmo tempo e superar as dificultades en común. Nós chamámoslles compañeiros de vida, porque comparten todo», defende esta parella.
Cren que son precisamente estes primeiros meses de vida dos nenos a etapa na que «distan máis». «Xacobe xa se manexa bastante por si mesmo e Tareixa aínda é un bebé que toma biberón e hai nada que comezou a durmir no berce», poñen como exemplo. Por iso, esperan que esta sexa a época máis complicada e recoñecen que ás veces van «un pouco ás tolas». «Hai días que temos que durmir a un en cada brazo, cando viaxamos ou facemos un plan todos xuntos parece que levamos un camión, e cando un dos pais por algún motivo non está faise moi complexo para o outro. Ao final son dous bebés», reflexionan. De feito, hai pouco superaron un dos seus maiores retos: «Acabamos de mercar e reformar nós mesmos un piso. Foi unha loucura xuntar a reforma, a mudanza e a crianza de dous nenos tan pequenos. Pensamos que explotabamos!», conta Mario. Pero eles sacan peito: «Nunca sabes o forte e o valente que es ata que esa é a única opción. E aquí estamos os catro na casa nova!», engade a nai desta familia dende o seu piso no concello coruñés de Betanzos.
«Xuntar unha reforma, a mudanza e dous nenos pequenos foi difícil, pero repetiriamos. Non sabes o forte e o valente que es ata que esa é a única opción»
Pese á tolemia que supón o seu día a día, estes pais non se arrepinten de ter os fillos tan seguidos: «Volveriámolo facer unha e mil veces a pesar de todo o esforzo que implica», deixan claro. «Algúns días pensamos que se tivésemos esperado un pouco máis sería máis fácil, pero cando os vemos xuntos, valorámolo e reafirmámonos en que os volveriamos ter así», engaden.
Son firmes defensores de que este tipo de estrutura familiar «merece moitísimo a pena». «Se se levan máis anos teño a sensación de que facer plans en familia se complica, porque os nenos xa non están na mesma etapa vital e non lles gusta facer as mesmas actividades», argumenta Karolina.
Cuestión de organizarse
Como conseguen sobrevivir á rutina? Durante as mañás, mentres seus pais traballan, os nenos están na escola infantil. Contan os pais que a procura dos seus postos de traballo foi bastante estratéxica: «Tratamos de buscar sitios nos que fose máis fácil conciliar e que nos permitisen ter as tardes libres para poder estar cos rapaces e ser un apoio mutuo», relatan.
Da escola recóllenos seus pais que, cada tarde, tiran de creatividade para ter entretidos aos pequenos: «Todos os días intentamos buscar algún plan: ir ao parque, algunha actividade, xogar con amigos...», relatan. «Tareixa, aínda é moi pequena, pero Xacobe é superinquieto e se non lle gastamos toda a batería, non dorme!», rin.
Con todo, cren que para que este tipo de modelo funcione hai varios factores que inflúen. Para eles, o máis importante é «estar convencidos dende o principio de que queres que sexan seguidos e implicarte». Outro aspecto clave na súa experiencia é a reacción do primoxénito: «Hai nenos que, xa sexa por celos ou por outros motivos, ven ao pequeno como un inimigo. Levan moi mal o nacemento doutro bebé e fan o proceso moito máis complexo», explica Karolina, antes de deixar claro que ese non é o seu caso: «Xacobe recibiu a Tareixa cos brazos abertos, sempre está desexando xogar con ela, coidala e de compartir tempo xuntos. É moi cariñoso coa nena e pon as cousas moi fáciles nese sentido».
A axuda familiar tamén é determinante segundo a experiencia desta parella. No seu caso, os avós maternos aínda traballan e os paternos viven noutra provincia, así que ese apoio redúcese a dous días semanais: «A fin de semana si que nos axudan moito meus pais, temos moita sorte nese sentido. Grazas a eles tamén podemos seguir facendo nós algo de vida independente», conta Karolina.
E, sobre todo, o feito de que tanto a Mario como a Karolina lles encantan os nenos, é a súa mellor axuda. Tanto é así que nun inicio quería ter tres, pero parece que se van plantar aquí: «Se fose por nós teriámolo, pero non nos atrevemos porque a vida xa non nos dá para máis. Cando os dous pais traballan complícase moito».