Así consiguió Rosalía aprobar la oposición a la primera: «É cuestión de confianza. Tes que crer que a túa proba é a mellor»

ALEJANDRA CEBALLOS LÓPEZ / S. F.

YES

MARCOS MÍGUEZ

De chica le gustaba la filología, pero en bachillerato se decidió por Logopedia. El mercado laboral no era lo que esperaba, y después de muchos años decidió opositar

01 may 2023 . Actualizado a las 05:00 h.

Rosalía Rodríguez López (Carballo, 1992) creció en el mundo de la enseñanza. Su madre era maestra de gallego, y fue algo que siempre le gustó también a ella.

 Pero cuando estaba a punto de terminar bachillerato, «tiña un cacao na cabeza. Gustábame a rama sanitaria, e tamén a Filoloxía e o galego, pero naquel entón pensaba que estudando Filoloxía, a única saída que tiña era aprobando unha oposición, entón descartei esa vía. A idea que tes dese mundo é que é un imposible», relata Rosalía.

Así que, al presentarse a las pruebas de selectividad, puso como primera opción Logopedia, y de segunda, Educación Primaria. Fue admitida en la primera. Cursó todas las asignaturas sin problema, pero, al terminar, no fue sencillo encontrar un trabajo. Entonces se empleó en otro sector de manera temporal. «Saes da uni sen idea de nada e para poder conseguir un traballo, pídenche unha experiencia que ninguén está disposto a darche. Díxenme: ‘Mira, é o momento de estudar primaria'. Validáronme case a metade e fíxeno a distancia, en Salamanca, en dous anos», narra.

Comenzó a trabajar como monitora en un colegio concertado y realizaba talleres de estimulación para otros estudiantes. Cuando terminó de estudiar primaria, entró a cubrir una baja en aquel colegio y, después, se quedó allí. Aun así, decidió estudiar para las oposiciones. «Xa tendo unha praza fixa, a xente dicíame que para que ía meterme nas oposicións, co complexas que son, pero eu xa tomara a decisión», dice. Se apuntó a una academia los sábados.

Al principio, Rosalía trabajaba desde las 11.30, de modo que se levantaba a las 7.00 para estudiar por la mañana. Cuando comenzó en el horario completo, organizó sus jornadas de estudio para hacer todos los días, al menos un poco. «Traballaba de 9.00 a 11.30, logo volvía ás 15.00. Nesas horas do medio aproveitaba para estudar. Terminaba a xornada do cole ás 17.30, e despois quedábame con outros nenos e extraescolares ata as 18.00. Os venres tamén traballaba pola noite e, algunha veces, ía de reenganche», recuerda. Los sábados iba por la mañana a la academia y, los domingos, para evitar quemarse, se tomaba el día para descansar.

Pandemia de por medio

Todo comenzó en septiembre del 2019, pero en marzo del 2020, cuando empezó la pandemia y cerraron todo, tuvo que cambiar su método. «Os primeiros 15 días dixen: ‘Buah!, esta é a miña, tanto tempo para estudar', pero logo empecei a angustiarme, os días facíanse moi longos e, en abril, o presidente Sánchez anunciou que non habería oposicións, así que decidín darme un descanso», relata.

Cambió su método de estudio, y comenzó a repasar temas nuevos. En septiembre volvió a estudiar igual que antes y en enero del 2021 regresó a la academia, para tener un seguimiento de su progreso. Además, de cara a las pruebas, comenzaron a hacer simulacros. «Cheguei moitas veces e púxenme a chorar da ansiedade, e iso tamén me ensinou que hai dúas cousas fundamentais: priorizar os descansos, eu por iso paraba un día á semana; e ser metódico, saber que nos días lectivos repasarás, aínda que sexa, un pouco», reflexiona.

El día de la prueba, tendría que enfrentarse a los temas escritos, que eran preguntas tipo test, más un supuesto práctico con diferentes preguntas relacionadas, y, posteriormente, la exposición de un tema propio. Partiendo de una situación hipotética, debían exponer su plan de acción con los estudiantes. «Sénteste moi nervioso, tes a sensación de que che xogas todo nun exame, pero, o máis importante aquí é a autoconfianza. Todos os métodos pedagóxicos xa están inventados, pero o importante é que ti esteas convencido e que lle demostres ao tribunal que esa é a metodoloxía para ti. Eu, poida que non brillase, pero estaba segura de que elixira o mellor, e sígoo estando, é o que utilizaría», dice.

Después del examen

«Ao saír, tiven a sensación de que non foi para tanto. O que si é para tanto, é a expectativa que se crea ao redor, todo o tempo previo que pasas estudando», asegura Rosalía, que aprobó a la primera.

Ese lunes, cuando salieron las listas, ya estaban en la casa de los padres de su pareja, celebrando que él había aprobado las oposiciones para Policía Nacional. A la hora de publicarse, Rosalía estaba lista, refrescando la página, para buscar su nombre, pero la página iba lenta. «Nese momento chegoume unha mensaxe de texto de EduXunta no que me daban unha clave para poder facerme a miña conta de correo institucional, entón souben que pasara. Cando confirmei na páxina, púxenme a chorar. Chamei á miña nai, que non me colleu, así que chamei ao meu pai, e conteille. Logo chamoume ela para dicirme que xa sabía. Ese día seguimos celebrando todos», recuerda con ilusión.

Ahora tiene la plaza inicial en un colegio rural de Carballo, en el que siete escuelas del cinturón urbano del municipio se unieron para conseguir, por ejemplo, un profe de música. Ella es profe de audición y lenguaje de niños y niñas con necesidades específicas de apoyo educativo. Los chicos tienen entre 3 y 7 años, y siente que hay un cambio del 100 % en su día a día; pasó de un cole urbano a uno rural y, dio con un equipo humano muy bueno.

Cuando recuerda su experiencia, insiste: «Ao saír da proba, sentín que non era para tanto, pero é unha experiencia que non volvería repetir. No meu caso, ao aprobar á primeira, non foi tan complexo, pero hai persoas que si que están moitos anos tentando, e iso quéimache», concluye.